Οι Άγιοι Κλήμης Επίσκοπος Αγκύρας και Αγαθάγγελος οι Μάρτυρες (εορτή Αγαθάγγελος)
Ο
Άγιος Ιερομάρτυρας Κλήμης καταγόταν από την Άγκυρα, από πατέρα Εθνικό
και μητέρα Χριστιανή, που ονομαζόταν Ευφροσύνη. Σε ηλικία δώδεκα ετών
εκάρη μοναχός και σε ηλικία είκοσι ετών χειροτονήθηκε Επίσκοπος Αγκύρας.
Ο μακάριος Ιερομάρτυρας γνώρισε σε όλη του σχεδόν τη ζωή το μαρτύριο.
Υπέστη παντοειδείς και φρικώδεις βασάνους επί αυτοκράτορα Διοκλητιανού
(284-305 μ.Χ.) και αυτοκράτορα Μαξιμιανού (285-305 μ.Χ.). Πράγματι, ο
αγώνας του προς τους τυράννους κράτησε επί είκοσι οκτώ ολόκληρα χρόνια,
χωρίς να διακόπτεται.
Στη φυλακή της Ρώμης τον κρέμασαν σε ένα ξύλο και του ξέσκισαν το σώμα
με σιδερένια νύχια, τον κτύπησαν με πέτρες, τον έδεσαν σε τροχό που
γυρίζοντας του συνέτριψε το σώμα, του συνέτριψαν τα σαγόνια και του
έβγαλαν τα δόντια.
Έτσι λοιπόν, ο Ιερομάρτυς Κλήμης, αφού γνώρισε κάθε
μορφή μαρτυρίου, αφού έλεγξε με τους λόγους του και το άγιο παράδειγμά
του τους δυσεβείς και αφού με την υπομονή και καρτερία του κατέπληξε και
αυτούς τους Αγγέλους, έλαβε το στέφανο της ουράνιας δόξας.
Ο Άγιος Μάρτυς Αγαθάγγελος καταγόταν από την Ρώμη.
Όταν ο Άγιος Κλήμης
ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη, πρώτος ο Άγιος Αγαθάγγελος και έπειτα άλλοι,
που πίστεψαν στον Χριστό, προσήλθαν στη φυλακή και τους βάπτισε. Όλους
αυτούς που βαπτίσθηκαν, ο ειδωλολάτρης αυτοκράτορας τους αποκεφάλισε.
Μόνο ο Άγιος Αγαθάγγελος δραπέτευσε και ανέβηκε κρυφά στο πλοίο, στο
οποίο οι στρατιώτες του Μαξιμιανού θα έβαζαν τον Άγιο Κλήμεντα, για να
τον στείλουν δέσμιο στη Νικομήδεια. Μόλις μπήκε στο πλοίο ο Ιερομάρτυς
Κλήμης, ο Άγιος Αγαθάγγελος έπεσε στα πόδια του.
Ο Κλήμης χάρηκε που
είδε τον Αγαθάγγελο εκεί και θεώρησε τον πόθο του να μαρτυρήσει για τον
Χριστό ως ευλογία Θεού.
Επάνω στο πλοίο και οι δύο Άγιοι υπέστησαν φοβερά βασανιστήρια, ώσπου
έφθασαν στην Άγκυρα και παρεδόθησαν στον Λούκιο, τον τοπικό άρχοντα. Τα
φρικώδη βασανιστήρια άρχισαν.
Τους κρέμασαν σε ξύλο, τους έκαψαν με
αναμμένες λαμπάδες τα πλευρά, τους τρύπησαν με πυρακτωμένα σουβλιά τα
χέρια ανάμεσα στα δάκτυλα, τους έριξαν σε ασβέστη επί δύο ημέρες, τους
κτύπησαν με ράβδους, έμπηξαν στη γη ακόντια με τις αιχμές τους προς τα
πάνω και τους ξάπλωσαν απάνω στις αιχμές, με αποτέλεσμα να κατατρυπηθούν
τα σώματά τους και να τους προκληθούν αφόρητοι πόνοι.
Ιδιαίτερα του
Αγίου Αγαθαγγέλου περιέλουσαν το κεφάλι με λιωμένο μολύβι. Στην συνέχεια
τους έδεσαν στο λαιμό
μυλόπετρες και τους έσυραν στους δρόμους της πόλεως.
Ύστερα από εντολή του Λουκίου και οι δύο Άγιοι αποκεφαλίσθηκαν. Μαζί
τους αποκεφαλίσθηκαν και οι υπόλοιποι άνδρες, γυναίκες και παιδιά που
είχαν πιστέψει στον Χριστό.
Η Σύναξή τους τελείται στο Μαρτύριο, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή
Ευδοξίου, πέραν του Ανάπλου και στην Εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, της
παλαιάς και της νέας.
Ναό του Αγίου Κλήμεντος ανήγειρε ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ (976-1025
μ.Χ.) στα ανάκτορα, εντός του οποίου φυλασσόταν η κάρα του Αγίου με άλλα
ιερά λείψανα. Από τις αρχές του 10ου αιώνα μ.Χ. η σύναξη των Αγίων
άρχισε να τελείται στη μονή του Πατριάρχη Ευθυμίου (907-912 μ.Χ.), που
βρισκόταν στην περιοχή των Υψωμαθείων Κωνσταντινουπόλεως, στην οποία, το
έτος 907 μ.Χ., ο Μητροπολίτης Αγκύρας Γαβριήλ δώρισε το ωμοφόριό του
Αγίου Κλήμεντος και λείψανα του Αγίου Αγαθαγγέλου.
Απολυτίκιο. Του Αγίου Κλήμεντος. Ηχος δ’.
Κλήμα οσιότητος, και στέλεχος αθλήσεως, άνθος ιερώτατον, και καρπός ως
θεόσδοτος, τοις πιστοίς πανίερε, ηδύτατος εβλάστησας. Αλλ’ ως Μαρτύρων
σύναθλος, και Ιεραρχών σύνθρονος, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας
ψυχάς ημών.
Του Αγίου Αγαθαγγέλου. Ηχος δ . Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως αγαθών αγγελιών προμηθέα, της προς ημάς του Ιησού ευσπλαχνίας,
χαρμονικώς υμνούμεν σε Μαρτύρων στέρρεσυ γαρ Αγαθάγγελε, εναθλήσας
νομίμως, στάσεως ηξίωσαι της Αγγέλων αζίως, μεθ’ ων πρεσβεύοις πάντοτε
Χριστώ, πάσης ρυσθήναι, ημάς περιστάσεως.
Κοντάκιον Ήχος δ΄. Επεφάνης σήμερον
Της αμπέλου γέγονας, τίμιον κλήμα, του Χριστού πανεύφημε, Κλήμη
πολύαθλος οφθείς, συν τοις συνάθλοις τε έκραζες, Χριστέ, Μαρτύρων
φαιδρόν αγαλλίαμα.
Ο Όσιος Μαυσιμάς ο Σύρος
Ο Όσιος Μαυσιμάς ή Μαϊουμάς κατοικούσε στην Κύρρο, κωμόπολη της Συρίας,
κοντά στην Αντιόχεια. Ήταν πολύ μέτριος στην κατά κόσμον παιδεία, αλλά
διακρίθηκε στην ενάρετη ζωή και την κατά Θεόν σοφία.
Ακολούθησε τον
μοναχικό βίο και το κελί του έμενε πάντα ανοιχτό για τους φτωχούς και
τους ξένους. Ποτέ δεν κρατούσε τίποτε για τον εαυτό του. Το ψωμί και το
λάδι που του πρόσφεραν, εκείνος τα μοίραζε σε όσους είχαν ανάγκη.
Στο Συναξάρι αναφέρεται ότι είχε δύο πιθάρια. Το ένα ήταν γεμάτο σιτάρι
και το άλλο γεμάτο λάδι. Και τα αγαθά αυτά είχαν ευλογηθεί από τον Θεό,
ώστε, ενώ ο Όσιος συνεχώς προσέφερε, τα πιθάρια παρέμεναν γεμάτα, όπως
τα δοχεία της χήρας από τα Σάρεπτα, που έτρεφε με το αλεύρι και το λάδι
τον Προφήτη Ηλία.
Ο Όσιος Μαυσιμάς είχε σε όλη τη ζωή μόνο ένα ένδυμα.
Όταν το ένδυμά του τρυπούσε σε κάποιο μέρος, έραβε πάνω στις τρύπες άλλα
μπαλώματα.
Τα φιλάνθρωπα όμως έργα του ήτα πολλά καθημερινά. Όταν
μάλιστα κάποτε πληροφορήθηκε ότι ο άρχοντας της πόλεως καταπίεζε τους
φτωχούς γεωργούς, εκείνος δεν δίστασε να παρουσιασθεί ενώπιόν του με τα
πτωχικά του ράκη και να του δώσει μαθήματα δικαιοσύνης και φιλανθρωπίας.
Ο Όσιος Μαυσιμάς, αφού έζησε θεοφιλώς, κοιμήθηκε με ειρήνη.
Ο Όσιος Σαλαμάνης ο Ησυχαστής
Ο Όσιος Σαλαμάνης καταγόταν από μια κωμόπολη, που ήταν χτισμένη στη
δυτική όχθη του ποταμού Ευφράτη και ονομαζόταν Καπερσανά.
Επειδή αγάπησε
την ερημική ζωή, ακολούθησε την οδό της μοναχικής πολιτείας και έστησε
το κελί του κοντά στον ποταμό Ευφράτη.
Ο Επίσκοπος της πόλεως, που πληροφορήθηκε την αρετή του Οσίου, πήγε ο
ίδιος να τον συναντήσει, για να τον πείσει να δεχθεί την ιεροσύνη, αλλά
εκείνος αρνήθηκε και αρκέσθηκε στην ησυχία, την προσευχή και την μελέτη
του θείου λόγου. Έτσι παρηγορούσε κατά Θεόν και οδηγούσε τις ψυχές των
ανθρώπων στον Χριστό.
Στο Συναξάρι αναφέρεται ότι μια φορά πήγαν εκεί οι άνθρωποι από την
κωμόπολη της καταγωγής του, που τον ήθελαν κοντά τους και χωρίς εκείνος
να αντισταθεί ή να συγκατατεθεί, τον ήραν και τον έφεραν στην κωμόπολή
τους, όπου έκτισαν ένα κελί και τον έκλεισαν εκεί.
Και στο κελί αυτό ο
Όσιος διέμενε με ησυχία και προσευχή. Ύστερα όμως από λίγες ημέρες
έφθασαν εκεί νύχτα άνθρωποι από την αντίπερα κωμόπολη, που πήραν τον
Όσιο και τον μετέφεραν στην δική τους κωμόπολη.
Εκείνος ούτε αντίρρηση
έφερε, ούτε κατέβαλε προσπάθεια να μην τον πάρουν, ούτε, πάλι, έδωσε την
συγκατάθεσή του για την πράξη αυτή.
Έτσι, λοιπόν, ο Όσιος Σαλαμάνης κατέστησε τον εαυτό του τελείως νεκρό
στην παρούσα ζωή και αγωνιζόταν μόνο να τηρήσει το θέλημα του Θεού, ο
Οποίος τόσο αγάπησε τον άνθρωπο και παρέδωκε τον εαυτό Του για τη
σωτηρία του.
Έτσι έζησε θεοφιλώς ο Όσιος Σαλαμάνης και κοιμήθηκε με ειρήνη.
Ο Όσιος Ευσέβιος
Ο Όσιος Ευσέβιος ακολούθησε το μοναχικό βίο και ασκήτευε σε σκοτεινό και
αφεγγές κελί. Μετά από παράκληση του Οσίου Αμμωνίου κοινοβίασε στο
μοναστήρι του, στη Συρία, όπου και έγινε ηγούμενος. Διήλθε το βίο του με
σκληρά πνευματικά αγωνίσματα, φορώντας σιδερένια ζώνη, στη μέση και
σιδερένιο κλοιό στον αυχένα.
Ο Όσιος Ευσέβιος κοιμήθηκε με ειρήνη κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Οι Άγιοι Δύο Μάρτυρες
Οι δύο Άγιοι Μάρτυρες μαρτύρησαν «εν τω Παρίω», πόλη που ήταν κοντά στην
Κύζικο και τη Λάμψακο της Μικράς Ασίας βληθέντες σε λάκκο.
Ο Άγιος Αχόλιος Επίσκοπος Θεσσαλονίκης
Ο Άγιος Αχόλιος (ή Ασχόλιος) έζησε και έδρασε κατά τα έτη 360-383 μ.Χ.
Καταγόταν από την Καισάρεια, αλλά δεν αποκλείεται, σύμφωνα με άλλες
μαρτυρίες, να καταγόταν από την Αχαΐα, αφού σε αυτές αναφέρεται ως
μοναχός στην Αχαΐα.
Αν οι πληροφορίες αυτές είναι ακριβείς, τότε πρέπει
να δεχθούμε ότι ήδη τον 4ο αιώνα μ.Χ. ο μοναχισμός είχε εμφανισθεί στην
Πελοπόννησο.
Η εκλογή του Αγίου ως Επισκόπου Θεσσαλονίκης έγινε, για την ειρήνευση
του λαού της πόλεως και ολόκληρης της Μακεδονίας. Η εποχή ήταν ταραγμένη
εξαιτίας των αιρέσεων.
Οι Αρειανοί, οι Πνευματομάχοι, οι οπαδοί του
Απολλιναρίου και άλλοι, μείωναν την αγάπη και την πίστη. Ο Άγιος Αχόλιος
προτιμούσε τους χρόνους των διωγμών, γιατί τότε έλαμπε η πίστη των
Χριστιανών, ενώ λυπόταν για την ύπαρξη των αιρέσεων.
Γι αυτό και έτρεφε
θαυμασμό προς τους Μάρτυρες και προς τον στύλο της Ορθοδοξίας, τον Μέγα
Αθανάσιο.
Εκτός από τις αιρέσεις που δημιουργούσαν προβλήματα στην αυτοκρατορία,
προβλήματα σοβαρά και μάλιστα οξύτατα, δημιουργούσαν και οι επιδρομές
των βαρβαρικών φυλών.
Οι βασιλείς Γρατιανός και Θεοδόσιος πέτυχαν
λαμπρές νίκες, αφού αντιμετώπισαν με επιτυχία, ο μεν πρώτος τους
Αλαμανούς, που παρείχαν πράγματα στην Γαλλία, ο δε δεύτερος τους Γότθους
και τους Ούννους. Ιδιαίτερα αναφερόμαστε στους αγώνες κατά των Γότθων
και Ούννων, διότι κατά τους αγώνες αυτούς διακρίθηκε ο Θεοδόσιος.
Τον
βασιλέα Θεοδόσιο τότε παρότρυνε και ενίσχυσε ηθικά ο Επίσκοπος
Θεσσαλονίκης Αχόλιος. Οι βάρβαροι λαοί, που λυμαίνονταν τις γύρω από τη
Θεσσαλονίκη πόλεις, δεν μπόρεσαν να διατρυπήσουν με τις βολές τους τον
Άγιο Αχόλιο.
Ο Θεοδόσιος, μετά από τον θρίαμβό του εναντίων «των αμφί τον Ίστρον
βαρβάρων», ήλθε στη Θεσσαλονίκη. Τον θριαμβευτή αυτοκράτορα υποδέχθηκε ο
Άγιος, του οποίου η επίδραση στον βασιλέα για θέματα εκκλησιαστικά ήταν
αποφασιστική.
Ο Θεοδόσιος στη Θεσσαλονίκη, το 380 μ.Χ., ασθένησε βαριά. Ο Άγιος
Αχόλιος «μυσταγωγήσας τον Θεοδόσιον» συνετέλεσε στην επιβολή της
Ορθοδοξίας σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Ο αυτοκράτορας εμπνεόμενος από
το δόγμα της Νίκαιας, όχι μόνο δήλωσε επίσημα της αφοσίωσή του στο
Σύμβολο της Νίκαιας, αλλά και εξέδωσε την 28η Φεβρουαρίου του 380 μ.Χ.
το περίφημο διάταγμα της Θεσσαλονίκης. Με το διάταγμα αυτό ο Θεοδόσιος
καλούσε τους αιρετικούς «μη μετασχείν της Αρείου δόξης».
Ο Άγιος βρισκόταν σε αλληλογραφία με τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος
γράφοντας προς αυτόν τον αποκαλεί φωστήρα της Εκκλησίας και τον επαινεί.
Έλαβε μέρος στην Β Οικουμενική Σύνοδο και διακρίθηκε για την αγιότητα
του βίου του και την ορθόδοξη πνευματικότητά του.
Ο Άγιος Αχόλιος κοιμήθηκε με ειρήνη μεταξύ των ετών 383 και 384 μ.Χ.
O Όσιος Γεννάδιος εκ Λιθουανίας
Ο Όσιος Γεννάδιος γεννήθηκε στην πόλη Κοστρόμα της Λιθουανίας και ήταν
υιός ευσεβούς και ευγενούς οικογενείας. Το όνομά του ήταν Γρηγόριος και
από την παιδική ηλικίας έδειξε μεγάλη αγάπη προς την λειτουργική ζωή της
Εκκλησίας.
Επειδή στην περιοχή που μεγάλωσε, πλεόναζε το ρωμαιοκαθολικό στοιχείο,
ηθέλησε να εγκαταλείψει τη γενέτειρά του και να πάει να ζήσει στη
γειτονική Ρωσία. Έτσι έφτασε στη Μόσχα, όπου γνώρισε έναν άλλο νέο, τον
Θεόδωρο, με την ίδια φλογερή αγάπη για το μοναχικό βίο.
Μαζί πήγαν να
συμβουλευτούν τον Άγιο Αλέξανδρο του Σβερ, ο οποίος τον μεν Γρηγόριο
έστειλε στη μονή του Κομέλση, ενώ τον Θεόδωρο πίσω στον κόσμο.
Στη μονή του Κομέλση ο Γρηγόριος έγινε ο πιο αφοσιωμένος μαθητής του
Αγίου Κορνηλίου και εκάρη μοναχός με το όνομα Γεννάδιος. Τα χαρίσματα
του Αγίου Πνεύματος στόλιζαν την ύπαρξη του νέου μοναχού.
Προς το τέλος του βίου του ο Άγιος Κορνήλιος πήρε μαζί του τον Όσιο
Γεννάδιο και ίδρυσαν μια νέα μονή στην Κοστρόμα, τη μονή Λιουμπεμώφ.
Εκεί έζησε ο Όσιος τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του με ειρήνη και άσκηση.
Ο Θεός τον αξίωσε να κάνει θαύματα και να έχει το προορατικό χάρισμα. Ο
Τσάρος Ιβάν τον ευλαβείτο πολύ και τον έκανε παιδαγωγό της θυγατέρας
του.
Ο Όσιος Γεννάδιος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1565.
Ο Όσιος Αλέξανδρος εκ Ρωσίας
Ο Όσιος Αλέξανδρος του Βόσκυ έζησε μεταξύ του 15ου και 16ου αιώνα μ.Χ. και ασκήτεψε σε μονή κοντά στην Καστρόμα.
Ο Άγιος Ανατόλιος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Οδησσού
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ανατόλιος γεννήθηκε το έτος 1880 στην πόλη Κοβέλ της
Βολυνίας. Σπούδασε στη θεολογική ακαδημία του Κιέβου και συνέχισε τις
σπουδές του στην ιστορία και στην μελέτη των αρχαίων χειρογράφων της
Βιβλιοθήκης του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Το 1913 εξελέγη
Επίσκοπος του Σιστοπόλ και το 1927 μετετέθη στην Επισκοπή της Οδησσού.
Ο Άγιος Ανατόλιος εκδιώχθηκε και φυλακίσθηκε από το σοβιετικό καθεστώς,
γιατί δεν συμφωνούσε με αυτά που προσπαθούσαν να επιβάλλουν στη διοίκηση
και την ζωή της Εκκλησίας.
Οι κακουχίες τον ταλαιπώρησαν και
κατέστρεψαν την κλονισμένη υγεία του. Έτσι η καρδιά του δεν άντεξε και ο
Άγιος Ανατόλιος κοιμήθηκε το έτος 1938.
Η Σύναξη πάντων των εν Καστρομά της Ρωσίας διαλαμψάντων Αγίων
Η εορτή καθιερώθηκε το έτος 1981. οι Άγιοι που εορτάζουν είναι : ο
Ιερομάρτυς Νικόδημος της Καστρομά, οι Επίσκοποι Ιωνάς της Μόσχας,
Διονύσιος του Σουζντάλ, Μητροφάνης του Βορονέζ, οι μοναχοί Αβραάμ του
Κουκχλόμα, Ιακώβ του Ζελεζνομπορόφσκιϋ, Μακάριος του Πισέμσκιϋ, Παύλος
του Ομπνόρσκιϋ, Κύριλλος του Μπελοζέρο, Γεννάδιος της Κοστρομά και
Λγιουμπίμογκραντ, Κύριλλος του Νοβοεζέρσκιϋ, Αδριανός του Μονζέσκιϋ,
Θεράπων του Μονζέσκιϋ, Ιακώβ του Μπρυλίνσκιϋ, Παΐσιος του Γκαλίτς,
Αλέξανδρος του Βόσκιϋ, Μακάριος του Ουνζένσκιϋ, Βαρνάβας του ποταμού
Βετολούγκα, Γρηγόριος του Πελσέμσκιϋ και Παχώμιος του Νερέχτσκιϋ.
Πληροφορίες ἀπό Saint.gr καί Μέγα Συναξαριστή (synaxarion.gr)
anavaseis.blogspot.gr
http://www.hristospanagia.gr/?p=4210#more-4210
Άγιος Ιερομάρτυρας Κλήμης καταγόταν από την Άγκυρα, από πατέρα Εθνικό
και μητέρα Χριστιανή, που ονομαζόταν Ευφροσύνη. Σε ηλικία δώδεκα ετών
εκάρη μοναχός και σε ηλικία είκοσι ετών χειροτονήθηκε Επίσκοπος Αγκύρας.
Ο μακάριος Ιερομάρτυρας γνώρισε σε όλη του σχεδόν τη ζωή το μαρτύριο.
Υπέστη παντοειδείς και φρικώδεις βασάνους επί αυτοκράτορα Διοκλητιανού
(284-305 μ.Χ.) και αυτοκράτορα Μαξιμιανού (285-305 μ.Χ.). Πράγματι, ο
αγώνας του προς τους τυράννους κράτησε επί είκοσι οκτώ ολόκληρα χρόνια,
χωρίς να διακόπτεται.
Στη φυλακή της Ρώμης τον κρέμασαν σε ένα ξύλο και του ξέσκισαν το σώμα
με σιδερένια νύχια, τον κτύπησαν με πέτρες, τον έδεσαν σε τροχό που
γυρίζοντας του συνέτριψε το σώμα, του συνέτριψαν τα σαγόνια και του
έβγαλαν τα δόντια.
Έτσι λοιπόν, ο Ιερομάρτυς Κλήμης, αφού γνώρισε κάθε
μορφή μαρτυρίου, αφού έλεγξε με τους λόγους του και το άγιο παράδειγμά
του τους δυσεβείς και αφού με την υπομονή και καρτερία του κατέπληξε και
αυτούς τους Αγγέλους, έλαβε το στέφανο της ουράνιας δόξας.
Ο Άγιος Μάρτυς Αγαθάγγελος καταγόταν από την Ρώμη.
Όταν ο Άγιος Κλήμης
ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη, πρώτος ο Άγιος Αγαθάγγελος και έπειτα άλλοι,
που πίστεψαν στον Χριστό, προσήλθαν στη φυλακή και τους βάπτισε. Όλους
αυτούς που βαπτίσθηκαν, ο ειδωλολάτρης αυτοκράτορας τους αποκεφάλισε.
Μόνο ο Άγιος Αγαθάγγελος δραπέτευσε και ανέβηκε κρυφά στο πλοίο, στο
οποίο οι στρατιώτες του Μαξιμιανού θα έβαζαν τον Άγιο Κλήμεντα, για να
τον στείλουν δέσμιο στη Νικομήδεια. Μόλις μπήκε στο πλοίο ο Ιερομάρτυς
Κλήμης, ο Άγιος Αγαθάγγελος έπεσε στα πόδια του.
Ο Κλήμης χάρηκε που
είδε τον Αγαθάγγελο εκεί και θεώρησε τον πόθο του να μαρτυρήσει για τον
Χριστό ως ευλογία Θεού.
Επάνω στο πλοίο και οι δύο Άγιοι υπέστησαν φοβερά βασανιστήρια, ώσπου
έφθασαν στην Άγκυρα και παρεδόθησαν στον Λούκιο, τον τοπικό άρχοντα. Τα
φρικώδη βασανιστήρια άρχισαν.
Τους κρέμασαν σε ξύλο, τους έκαψαν με
αναμμένες λαμπάδες τα πλευρά, τους τρύπησαν με πυρακτωμένα σουβλιά τα
χέρια ανάμεσα στα δάκτυλα, τους έριξαν σε ασβέστη επί δύο ημέρες, τους
κτύπησαν με ράβδους, έμπηξαν στη γη ακόντια με τις αιχμές τους προς τα
πάνω και τους ξάπλωσαν απάνω στις αιχμές, με αποτέλεσμα να κατατρυπηθούν
τα σώματά τους και να τους προκληθούν αφόρητοι πόνοι.
Ιδιαίτερα του
Αγίου Αγαθαγγέλου περιέλουσαν το κεφάλι με λιωμένο μολύβι. Στην συνέχεια
τους έδεσαν στο λαιμό
μυλόπετρες και τους έσυραν στους δρόμους της πόλεως.
Ύστερα από εντολή του Λουκίου και οι δύο Άγιοι αποκεφαλίσθηκαν. Μαζί
τους αποκεφαλίσθηκαν και οι υπόλοιποι άνδρες, γυναίκες και παιδιά που
είχαν πιστέψει στον Χριστό.
Η Σύναξή τους τελείται στο Μαρτύριο, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή
Ευδοξίου, πέραν του Ανάπλου και στην Εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, της
παλαιάς και της νέας.
Ναό του Αγίου Κλήμεντος ανήγειρε ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ (976-1025
μ.Χ.) στα ανάκτορα, εντός του οποίου φυλασσόταν η κάρα του Αγίου με άλλα
ιερά λείψανα. Από τις αρχές του 10ου αιώνα μ.Χ. η σύναξη των Αγίων
άρχισε να τελείται στη μονή του Πατριάρχη Ευθυμίου (907-912 μ.Χ.), που
βρισκόταν στην περιοχή των Υψωμαθείων Κωνσταντινουπόλεως, στην οποία, το
έτος 907 μ.Χ., ο Μητροπολίτης Αγκύρας Γαβριήλ δώρισε το ωμοφόριό του
Αγίου Κλήμεντος και λείψανα του Αγίου Αγαθαγγέλου.
Απολυτίκιο. Του Αγίου Κλήμεντος. Ηχος δ’.
Κλήμα οσιότητος, και στέλεχος αθλήσεως, άνθος ιερώτατον, και καρπός ως
θεόσδοτος, τοις πιστοίς πανίερε, ηδύτατος εβλάστησας. Αλλ’ ως Μαρτύρων
σύναθλος, και Ιεραρχών σύνθρονος, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας
ψυχάς ημών.
Του Αγίου Αγαθαγγέλου. Ηχος δ . Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως αγαθών αγγελιών προμηθέα, της προς ημάς του Ιησού ευσπλαχνίας,
χαρμονικώς υμνούμεν σε Μαρτύρων στέρρεσυ γαρ Αγαθάγγελε, εναθλήσας
νομίμως, στάσεως ηξίωσαι της Αγγέλων αζίως, μεθ’ ων πρεσβεύοις πάντοτε
Χριστώ, πάσης ρυσθήναι, ημάς περιστάσεως.
Κοντάκιον Ήχος δ΄. Επεφάνης σήμερον
Της αμπέλου γέγονας, τίμιον κλήμα, του Χριστού πανεύφημε, Κλήμη
πολύαθλος οφθείς, συν τοις συνάθλοις τε έκραζες, Χριστέ, Μαρτύρων
φαιδρόν αγαλλίαμα.
Ο Όσιος Μαυσιμάς ο Σύρος
Ο Όσιος Μαυσιμάς ή Μαϊουμάς κατοικούσε στην Κύρρο, κωμόπολη της Συρίας,
κοντά στην Αντιόχεια. Ήταν πολύ μέτριος στην κατά κόσμον παιδεία, αλλά
διακρίθηκε στην ενάρετη ζωή και την κατά Θεόν σοφία.
Ακολούθησε τον
μοναχικό βίο και το κελί του έμενε πάντα ανοιχτό για τους φτωχούς και
τους ξένους. Ποτέ δεν κρατούσε τίποτε για τον εαυτό του. Το ψωμί και το
λάδι που του πρόσφεραν, εκείνος τα μοίραζε σε όσους είχαν ανάγκη.
Στο Συναξάρι αναφέρεται ότι είχε δύο πιθάρια. Το ένα ήταν γεμάτο σιτάρι
και το άλλο γεμάτο λάδι. Και τα αγαθά αυτά είχαν ευλογηθεί από τον Θεό,
ώστε, ενώ ο Όσιος συνεχώς προσέφερε, τα πιθάρια παρέμεναν γεμάτα, όπως
τα δοχεία της χήρας από τα Σάρεπτα, που έτρεφε με το αλεύρι και το λάδι
τον Προφήτη Ηλία.
Ο Όσιος Μαυσιμάς είχε σε όλη τη ζωή μόνο ένα ένδυμα.
Όταν το ένδυμά του τρυπούσε σε κάποιο μέρος, έραβε πάνω στις τρύπες άλλα
μπαλώματα.
Τα φιλάνθρωπα όμως έργα του ήτα πολλά καθημερινά. Όταν
μάλιστα κάποτε πληροφορήθηκε ότι ο άρχοντας της πόλεως καταπίεζε τους
φτωχούς γεωργούς, εκείνος δεν δίστασε να παρουσιασθεί ενώπιόν του με τα
πτωχικά του ράκη και να του δώσει μαθήματα δικαιοσύνης και φιλανθρωπίας.
Ο Όσιος Μαυσιμάς, αφού έζησε θεοφιλώς, κοιμήθηκε με ειρήνη.
Ο Όσιος Σαλαμάνης ο Ησυχαστής
Ο Όσιος Σαλαμάνης καταγόταν από μια κωμόπολη, που ήταν χτισμένη στη
δυτική όχθη του ποταμού Ευφράτη και ονομαζόταν Καπερσανά.
Επειδή αγάπησε
την ερημική ζωή, ακολούθησε την οδό της μοναχικής πολιτείας και έστησε
το κελί του κοντά στον ποταμό Ευφράτη.
Ο Επίσκοπος της πόλεως, που πληροφορήθηκε την αρετή του Οσίου, πήγε ο
ίδιος να τον συναντήσει, για να τον πείσει να δεχθεί την ιεροσύνη, αλλά
εκείνος αρνήθηκε και αρκέσθηκε στην ησυχία, την προσευχή και την μελέτη
του θείου λόγου. Έτσι παρηγορούσε κατά Θεόν και οδηγούσε τις ψυχές των
ανθρώπων στον Χριστό.
Στο Συναξάρι αναφέρεται ότι μια φορά πήγαν εκεί οι άνθρωποι από την
κωμόπολη της καταγωγής του, που τον ήθελαν κοντά τους και χωρίς εκείνος
να αντισταθεί ή να συγκατατεθεί, τον ήραν και τον έφεραν στην κωμόπολή
τους, όπου έκτισαν ένα κελί και τον έκλεισαν εκεί.
Και στο κελί αυτό ο
Όσιος διέμενε με ησυχία και προσευχή. Ύστερα όμως από λίγες ημέρες
έφθασαν εκεί νύχτα άνθρωποι από την αντίπερα κωμόπολη, που πήραν τον
Όσιο και τον μετέφεραν στην δική τους κωμόπολη.
Εκείνος ούτε αντίρρηση
έφερε, ούτε κατέβαλε προσπάθεια να μην τον πάρουν, ούτε, πάλι, έδωσε την
συγκατάθεσή του για την πράξη αυτή.
Έτσι, λοιπόν, ο Όσιος Σαλαμάνης κατέστησε τον εαυτό του τελείως νεκρό
στην παρούσα ζωή και αγωνιζόταν μόνο να τηρήσει το θέλημα του Θεού, ο
Οποίος τόσο αγάπησε τον άνθρωπο και παρέδωκε τον εαυτό Του για τη
σωτηρία του.
Έτσι έζησε θεοφιλώς ο Όσιος Σαλαμάνης και κοιμήθηκε με ειρήνη.
Ο Όσιος Ευσέβιος
Ο Όσιος Ευσέβιος ακολούθησε το μοναχικό βίο και ασκήτευε σε σκοτεινό και
αφεγγές κελί. Μετά από παράκληση του Οσίου Αμμωνίου κοινοβίασε στο
μοναστήρι του, στη Συρία, όπου και έγινε ηγούμενος. Διήλθε το βίο του με
σκληρά πνευματικά αγωνίσματα, φορώντας σιδερένια ζώνη, στη μέση και
σιδερένιο κλοιό στον αυχένα.
Ο Όσιος Ευσέβιος κοιμήθηκε με ειρήνη κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Οι Άγιοι Δύο Μάρτυρες
Οι δύο Άγιοι Μάρτυρες μαρτύρησαν «εν τω Παρίω», πόλη που ήταν κοντά στην
Κύζικο και τη Λάμψακο της Μικράς Ασίας βληθέντες σε λάκκο.
Ο Άγιος Αχόλιος Επίσκοπος Θεσσαλονίκης
Ο Άγιος Αχόλιος (ή Ασχόλιος) έζησε και έδρασε κατά τα έτη 360-383 μ.Χ.
Καταγόταν από την Καισάρεια, αλλά δεν αποκλείεται, σύμφωνα με άλλες
μαρτυρίες, να καταγόταν από την Αχαΐα, αφού σε αυτές αναφέρεται ως
μοναχός στην Αχαΐα.
Αν οι πληροφορίες αυτές είναι ακριβείς, τότε πρέπει
να δεχθούμε ότι ήδη τον 4ο αιώνα μ.Χ. ο μοναχισμός είχε εμφανισθεί στην
Πελοπόννησο.
Η εκλογή του Αγίου ως Επισκόπου Θεσσαλονίκης έγινε, για την ειρήνευση
του λαού της πόλεως και ολόκληρης της Μακεδονίας. Η εποχή ήταν ταραγμένη
εξαιτίας των αιρέσεων.
Οι Αρειανοί, οι Πνευματομάχοι, οι οπαδοί του
Απολλιναρίου και άλλοι, μείωναν την αγάπη και την πίστη. Ο Άγιος Αχόλιος
προτιμούσε τους χρόνους των διωγμών, γιατί τότε έλαμπε η πίστη των
Χριστιανών, ενώ λυπόταν για την ύπαρξη των αιρέσεων.
Γι αυτό και έτρεφε
θαυμασμό προς τους Μάρτυρες και προς τον στύλο της Ορθοδοξίας, τον Μέγα
Αθανάσιο.
Εκτός από τις αιρέσεις που δημιουργούσαν προβλήματα στην αυτοκρατορία,
προβλήματα σοβαρά και μάλιστα οξύτατα, δημιουργούσαν και οι επιδρομές
των βαρβαρικών φυλών.
Οι βασιλείς Γρατιανός και Θεοδόσιος πέτυχαν
λαμπρές νίκες, αφού αντιμετώπισαν με επιτυχία, ο μεν πρώτος τους
Αλαμανούς, που παρείχαν πράγματα στην Γαλλία, ο δε δεύτερος τους Γότθους
και τους Ούννους. Ιδιαίτερα αναφερόμαστε στους αγώνες κατά των Γότθων
και Ούννων, διότι κατά τους αγώνες αυτούς διακρίθηκε ο Θεοδόσιος.
Τον
βασιλέα Θεοδόσιο τότε παρότρυνε και ενίσχυσε ηθικά ο Επίσκοπος
Θεσσαλονίκης Αχόλιος. Οι βάρβαροι λαοί, που λυμαίνονταν τις γύρω από τη
Θεσσαλονίκη πόλεις, δεν μπόρεσαν να διατρυπήσουν με τις βολές τους τον
Άγιο Αχόλιο.
Ο Θεοδόσιος, μετά από τον θρίαμβό του εναντίων «των αμφί τον Ίστρον
βαρβάρων», ήλθε στη Θεσσαλονίκη. Τον θριαμβευτή αυτοκράτορα υποδέχθηκε ο
Άγιος, του οποίου η επίδραση στον βασιλέα για θέματα εκκλησιαστικά ήταν
αποφασιστική.
Ο Θεοδόσιος στη Θεσσαλονίκη, το 380 μ.Χ., ασθένησε βαριά. Ο Άγιος
Αχόλιος «μυσταγωγήσας τον Θεοδόσιον» συνετέλεσε στην επιβολή της
Ορθοδοξίας σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Ο αυτοκράτορας εμπνεόμενος από
το δόγμα της Νίκαιας, όχι μόνο δήλωσε επίσημα της αφοσίωσή του στο
Σύμβολο της Νίκαιας, αλλά και εξέδωσε την 28η Φεβρουαρίου του 380 μ.Χ.
το περίφημο διάταγμα της Θεσσαλονίκης. Με το διάταγμα αυτό ο Θεοδόσιος
καλούσε τους αιρετικούς «μη μετασχείν της Αρείου δόξης».
Ο Άγιος βρισκόταν σε αλληλογραφία με τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος
γράφοντας προς αυτόν τον αποκαλεί φωστήρα της Εκκλησίας και τον επαινεί.
Έλαβε μέρος στην Β Οικουμενική Σύνοδο και διακρίθηκε για την αγιότητα
του βίου του και την ορθόδοξη πνευματικότητά του.
Ο Άγιος Αχόλιος κοιμήθηκε με ειρήνη μεταξύ των ετών 383 και 384 μ.Χ.
O Όσιος Γεννάδιος εκ Λιθουανίας
Ο Όσιος Γεννάδιος γεννήθηκε στην πόλη Κοστρόμα της Λιθουανίας και ήτανυιός ευσεβούς και ευγενούς οικογενείας. Το όνομά του ήταν Γρηγόριος και
από την παιδική ηλικίας έδειξε μεγάλη αγάπη προς την λειτουργική ζωή της
Εκκλησίας.
Επειδή στην περιοχή που μεγάλωσε, πλεόναζε το ρωμαιοκαθολικό στοιχείο,
ηθέλησε να εγκαταλείψει τη γενέτειρά του και να πάει να ζήσει στη
γειτονική Ρωσία. Έτσι έφτασε στη Μόσχα, όπου γνώρισε έναν άλλο νέο, τον
Θεόδωρο, με την ίδια φλογερή αγάπη για το μοναχικό βίο.
Μαζί πήγαν να
συμβουλευτούν τον Άγιο Αλέξανδρο του Σβερ, ο οποίος τον μεν Γρηγόριο
έστειλε στη μονή του Κομέλση, ενώ τον Θεόδωρο πίσω στον κόσμο.
Στη μονή του Κομέλση ο Γρηγόριος έγινε ο πιο αφοσιωμένος μαθητής του
Αγίου Κορνηλίου και εκάρη μοναχός με το όνομα Γεννάδιος. Τα χαρίσματα
του Αγίου Πνεύματος στόλιζαν την ύπαρξη του νέου μοναχού.
Προς το τέλος του βίου του ο Άγιος Κορνήλιος πήρε μαζί του τον Όσιο
Γεννάδιο και ίδρυσαν μια νέα μονή στην Κοστρόμα, τη μονή Λιουμπεμώφ.
Εκεί έζησε ο Όσιος τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του με ειρήνη και άσκηση.
Ο Θεός τον αξίωσε να κάνει θαύματα και να έχει το προορατικό χάρισμα. Ο
Τσάρος Ιβάν τον ευλαβείτο πολύ και τον έκανε παιδαγωγό της θυγατέρας
του.
Ο Όσιος Γεννάδιος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1565.
Ο Όσιος Αλέξανδρος εκ Ρωσίας
Ο Όσιος Αλέξανδρος του Βόσκυ έζησε μεταξύ του 15ου και 16ου αιώνα μ.Χ. και ασκήτεψε σε μονή κοντά στην Καστρόμα.
Ο Άγιος Ανατόλιος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Οδησσού
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ανατόλιος γεννήθηκε το έτος 1880 στην πόλη Κοβέλ της
Βολυνίας. Σπούδασε στη θεολογική ακαδημία του Κιέβου και συνέχισε τις
σπουδές του στην ιστορία και στην μελέτη των αρχαίων χειρογράφων της
Βιβλιοθήκης του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Το 1913 εξελέγη
Επίσκοπος του Σιστοπόλ και το 1927 μετετέθη στην Επισκοπή της Οδησσού.
Ο Άγιος Ανατόλιος εκδιώχθηκε και φυλακίσθηκε από το σοβιετικό καθεστώς,
γιατί δεν συμφωνούσε με αυτά που προσπαθούσαν να επιβάλλουν στη διοίκηση
και την ζωή της Εκκλησίας.
Οι κακουχίες τον ταλαιπώρησαν και
κατέστρεψαν την κλονισμένη υγεία του. Έτσι η καρδιά του δεν άντεξε και ο
Άγιος Ανατόλιος κοιμήθηκε το έτος 1938.
Η Σύναξη πάντων των εν Καστρομά της Ρωσίας διαλαμψάντων Αγίων
Η εορτή καθιερώθηκε το έτος 1981. οι Άγιοι που εορτάζουν είναι : ο
Ιερομάρτυς Νικόδημος της Καστρομά, οι Επίσκοποι Ιωνάς της Μόσχας,
Διονύσιος του Σουζντάλ, Μητροφάνης του Βορονέζ, οι μοναχοί Αβραάμ του
Κουκχλόμα, Ιακώβ του Ζελεζνομπορόφσκιϋ, Μακάριος του Πισέμσκιϋ, Παύλος
του Ομπνόρσκιϋ, Κύριλλος του Μπελοζέρο, Γεννάδιος της Κοστρομά και
Λγιουμπίμογκραντ, Κύριλλος του Νοβοεζέρσκιϋ, Αδριανός του Μονζέσκιϋ,
Θεράπων του Μονζέσκιϋ, Ιακώβ του Μπρυλίνσκιϋ, Παΐσιος του Γκαλίτς,
Αλέξανδρος του Βόσκιϋ, Μακάριος του Ουνζένσκιϋ, Βαρνάβας του ποταμού
Βετολούγκα, Γρηγόριος του Πελσέμσκιϋ και Παχώμιος του Νερέχτσκιϋ.
Πληροφορίες ἀπό Saint.gr καί Μέγα Συναξαριστή (synaxarion.gr)
anavaseis.blogspot.gr
http://www.hristospanagia.gr/?p=4210#more-4210
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου