Γ’ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν (Σταυροπροσκυνήσεως)
Η
τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται «Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης».
Μετά από τη μεγάλη Δοξολογία στον όρθρο, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια
σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη
εβδομάδα, οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του
Σταυρού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί
στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια
του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς.
Βρισκόμαστε στη μέση της
Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική
προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται
αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε
ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε
αυτή τη κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό το σημείο,
αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του
Πάσχα γίνεται πιο έντονη.
Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση
του εαυτού μας, είναι η εμπειρία – περιορισμένη βέβαια – που
αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό
ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: «όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας
απαρνηθεί τον εαυτό του ας σηκώσει το σταυρό του, και έτσι ας με
ακολουθεί» (Μαρκ.8,34).
Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας
και ν’ ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος
σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει
νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους. Αυτό μας εξηγεί το συναξάρι της
Κυριακής:
Στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο
τρόπο, και μείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την
πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι’ αυτό υψώνεται ο τίμιος και
ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας. Μας θυμίζει τα πάθη
του Κυρίου και μας παρηγορεί.. Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο
και μακρινό δρόμο που, κατάκοποι, κάθονται για λίγο να αναπαυθούν.
Με
το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πίκρα που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας
ενισχύει στη πορεία μας στην έρημο εωσότου φθάσουμε στην πνευματική
Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του.. Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλο Ζωής και
είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύτηκε στον Παράδεισο, γι’ αυτό και οι θείοι
Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσο της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει
του Αδάμ την ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή, να μας θυμίζει ακόμα
ότι με τη συμμετοχή μας στο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πια αλλά
ζωογονούμαστε».Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’.
Σῶσον Κύριε τὸν
λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι, κατὰ
βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸν σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ σου
πολίτευμα.
Ὁ Ἅγιος Καλλιόπιος ὁ Μάρτυρας
Ὁ
Ἅγιος Μάρτυς Καλλιόπιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Πέργη τῆς Παμφυλίας καὶ
ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ (286-305 μ.Χ.). Σὲ πολὺ
μικρὴ ἡλικία ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα καὶ ἡ ἐνάρετη μητέρα του
Θεόκλεια τὸν ἀνέθρεψε καὶ τὸν γαλούχησε μὲ τὰ νάματα τῆς Χριστιανικῆς
πίστεως.
Ἔτσι κατὰ τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν ὁ νεαρὸς Καλλιόπιος ὄχι μόνο
δὲν φοβήθηκε, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἐμψύχωνε καὶ παρηγοροῦσε τοὺς
ὀλιγόψυχους.
Ἐνῷ ὁ διωγμὸς εἶχε κηρυχθεῖ, ὁ Ἅγιος ἀναχώρησε γιὰ τὴν
Πομπηϊούπολη, ὅπου αὐτοβούλως παρουσιάσθηκε στὸν ἔπαρχο Μάξιμο, τὸν
ὁποῖο ἔλεγξε γιὰ τὰ ἐγκλήματά του κατὰ τῶν Χριστιανῶν.
Ὀργισμένος ὁ
ἔπαρχος διέταξε νὰ τὸν συλλάβουν, νὰ τὸν βασανίσουν καὶ νὰ τὸν κλείσουν
στὴ φυλακή. Μαζί του εἰσῆλθε στὴ φυλακὴ καὶ ἡ μητέρα του, ἡ ὁποία
σπόγγιζε τὸ αἷμα τοῦ υἱοῦ της. Γιατί ἀφοῦ ἔδωσε ὅλο τὸν πλοῦτο της
στοὺς πτωχούς, ἀκολούθησε τὸ παιδί της στὴν πορεία πρὸς τὸ μαρτύριο.
Ἀφοῦ ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακὴ τὸν Ἅγιο, τὸν καταδίκασαν σὲ σταυρικὸ
θάνατο. Ἔτσι ἔγινε κοινωνὸς μὲ τὸν Χριστὸ ὄχι μόνο στὸ Πάθος ἀλλὰ καὶ
στὴν ἡμέρα ἀκόμη. Γιατί ἦταν Μεγάλη Παρασκευὴ ὅταν σταυρώθηκε.
Ἡ μητέρα
του ἔδωσε στοὺς δήμιους πέντε χρυσὰ νομίσματα καὶ τοὺς παρακάλεσε νὰ
μὴν σταυρώσουν τὸν υἱό της ὅμοια μὲ τὸν Χριστό, ἀλλὰ μὲ τὸ κεφάλι πρὸς
τὰ κάτω. Καὶ ἀφοῦ σταυρώθηκε τὴν Τρίτη ὥρα τῆς Παρασκευῆς, παρέδωσε τὸ
πνεῦμα. Ἡ δὲ μητέρα του, ἀφοῦ ἔπεσε ἐπάνω στὸν ἐσταυρωμένο υἱό της,
παρέδωσε τὴν ψυχή της.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἐκβλαστήσας
ὡς ρόδον Μάρτυς ἀμάραντον,
ἀθλητικῶς κατευφραίνεις τὴν Ἐκκλησίαν
Χριστοῦ,
τὴ εὐπνοία τῶν λαμπρῶν κατορθωμάτων σου,
οὐ γὰρ παθῶν
ζωοποιῶν,
ἀνεδείχθης κοινωνός,
νομίμως ἀνδραγαθήσας,
ὦ Καλλιόπιε μάκαρ,
ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Σωτῆρος ἠμῶν. Οἱ Ἅγιοι Ἐπιφάνιος ὁ Ἱερομάρτυρας, Ρουφίνος καὶ Δονάτος οἱ Μάρτυρες καὶ οἱ σὺν αὐτοὶς Μαρτυρήσαντες
Ὁ
Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἐπιφάνιος, ὁ ὁποῖος ἦταν Ἐπίσκοπος καὶ οἱ Ἅγιοι
Μάρτυρες Ρουφίνος ὁ διάκονος καὶ Δονάτος, μαρτύρησαν μαζὶ μὲ ἄλλους
Χριστιανοὺς στὴν Ἀφρική. Οἱ Ἅγιοι Ρουφίνος ὁ Ἱερομάρτυρας καὶ Ἀκυλίνη ἡ Μάρτυρας καὶ οἱ σὺν αὐτοὶς διακόσιοι Μάρτυρες
Ὁ
Ἅγιος Μάρτυς Ρουφίνος, ὁ διάκονος καὶ ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀκυλίνα μαρτύρησαν
μαζὶ μὲ ἄλλους διακόσιους Χριστιανοὺς στὴ Σινώπη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ
αὐτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.).
Ὄντας
ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ὁ Ἅγιος Ρουφίνος διάκονος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ,
δίδασκε πολλοὺς στὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ συνελήφθη καὶ κλείσθηκε
στὴ φυλακή.
Ἡ Χριστιανὴ Ἀκυλίνα, ἐπειδὴ τὸν ἐπισκέφθηκε, συνελήφθη καὶ
ἡ ἴδια. Καὶ οἱ δυό, ἀφοῦ παρουσιάσθηκαν στὸν ἄρχοντα, ὁμολόγησαν τὴν
πίστη τους στὸν Χριστὸ καὶ βασανίσθηκαν σκληρά.
Ὅμως, μὲ τὴ Χάρη τοῦ
Θεοῦ θαυματούργησαν καὶ προετοίμασαν τοὺς παρευρισκόμενους διακόσιους
στρατιῶτες νὰ πιστέψουν στὸν Χριστό.
Ὁ ἄρχοντας ὀργισμένος διέταξε νὰ
θανατωθοῦν ὅλοι μὲ μαχαῖρι. Καὶ ἀφοῦ τοὺς ἔδεσαν οἱ δήμιοι, τοὺς
ὁδήγησαν στὸν τόπο τῆς ἀθλήσεως καὶ τοὺς ἀποκεφάλισαν ὅλους.
Ἔτσι οἱ
Ἅγιοι αὐτοὶ Μάρτυρες ἔλαβαν ἀπὸ τὸν δωρεοδότη Κύριο τὸ στέφανο τῆς
δόξας καὶ τοῦ μαρτυρίου. Σύμφωνα μὲ τὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα οἱ Ἅγιοι παρακολούθησαν τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Χριστοφόρου. Ἡ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Σημειοφόρος Ἐπίσκοπος Μυτιλήνης
Ὁ
Ἅγιος Γεώργιος, Ἐπίσκοπος Μυτιλήνης, ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῆς
εἰκονομαχίας. Ἀγωνίσθηκε σθεναρὰ κατὰ τῶν δυσσεβῶν εἰκονομάχων καὶ
ἐξορίσθηκε σὲ κάποιο νησὶ τῆς Προποντίδος, ὅπου καὶ πέθανε ἀπὸ τὶς
κακουχίες τὸ ἔτος 821 μ.Χ. σὲ ἡλικία σαράντα πέντε ἐτῶν.
Τὸ τίμιο
λείψανό του παρέμεινε ἐνταφιασμένο ἐπὶ εἴκοσι χρόνια στὸν τόπο τῆς
ἐξορίας.
Ἐπὶ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μεθοδίου (842-847 μ.Χ.),
μετὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ πολλῶν ἱερῶν
λειψάνων Ἁγίων ποὺ πέθαναν στὴν ἐξορία, ὅπως τοῦ Θεοφύλακτου
Νικομηδείας, τοῦ Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου καὶ τοῦ Νικηφόρου
Κωνσταντινουπόλεως.
Τότε,
καὶ συγκεκριμένα κατὰ τὰ ἔτη 846-847 μ.Χ., ἀνεκομίσθηκε στὴ Μυτιλήνη
μὲ πολλὲς τιμὲς καὶ τὸ τίμιο σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
Νὰ πῶς
περιγράφεται στὸ Βίο του τὸ γεγονὸς αὐτό: «Πάντες οἱ τῆς νήσου
Μυτιλήνης οἰκήτορες, ἅμα πρεσβυτέροις καὶ παντὶ τῷ κλήρῳ παρεγένοντο
ἔνθα κατέκειτο τὸ σῶμα τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν καὶ ὁμολογητοὺ Γεωργίου,
καὶ δι’ ὅλης τῆς νυκτὸς ἀγρυπνήσαντες, τὴ ἐπιούση ἡμέρα λαβόντες τὸ
σῶμα μετὰ ψαλμῶν καὶ ὕμνων ἀπεκόμισαν αὐτὸ εἰς τὴν ἰδὶαν νῆσον καὶ
κατέθεικαν αὐτὸ μετὰ καὶ τῶν λοιπῶν πατέρων, δόξαν ἀναπέμποντες τῷ
Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι».
Εὐλαβὴς
παράδοση, ποὺ διασώθηκε μέχρι τὶς ἡμέρες μας, θεωρεῖ ὡς τόπο ταφῇς τοῦ
Ἁγίου τὴ θέση «Τρία Κυπαρίσσια» (Σαρὴ Μπαμπά), κοντὰ στὸ παρεκκλῆσι
τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Κατὰ τὸν 18ο αἰῶνα μ.Χ. ἐσώζετο καὶ
τιμόταν στὴ Μυτιλήνη ἡ χεῖρα τοῦ Ἁγίου. Αὐτὴ πιθανῶς εἶναι ἡ δεξιὰ
χεῖρα ποὺ σῴζεται σήμερα στὸ Σκαλοχώρι καὶ φέρει ἐπιγραφὴ «Ἅγιος
Γιόργις» καὶ κοινῶς θεωρεῖται ὡς χεῖρα τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος
Γεωργίου.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείου
Πνεύματος, καρποφορήσας,
ὡς θεόφυτος λειμὼν τὴν χάριν,
Ἱεράρχα τῶν
ἀρρήτων Γεώργιε,
τᾶς τῶν ψυχῶν ἐγεώργησας αὔλακας,
ὡς ἐπιπνοίας ἄθλου
γεώργιον.
Πάτερ Ὅσιε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε,
δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα
ἔλεος.
Ὁ Ὅσιος Λεύκιος ἐκ Ρωσίας
Ὁ
Ὅσιος Λεύκιος ἦταν ἱδρυτὴς καὶ ἡγούμενος τῆς μονῆς Κοιμήσεως τῆς
Θεοτόκου Βολοκολὰμκ τῆς Ρωσίας, κοντὰ στὸν ποταμὸ Ρούζα. Κοιμήθηκε
ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1492.
Ὁ Ὅσιος Δανιὴλ τοῦ Περεγιασλάβλ
Ὁ
Ὅσιος Δανιήλ, κατὰ κόσμον Δημήτριος, γεννήθηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν
1459-1460 στὸ Περεγιασλάβλ – Ζελέσκιυ τῆς Ρωσίας ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ
φιλόθεους γονεῖς, τὸν Κωνσταντῖνο καὶ τὴν Θεοδοσία, ἡ ὁποία ἀργότερα
ἔγινε μοναχὴ μὲ τὸ ὄνομα Θέκλα.
Ἀπὸ μικρὴ ἡλικία διδάχθηκε τὰ τῆς
μοναχικῆς πολιτείας κοντὰ στὸν ἡγούμενο τῆς μονῆς Νικίτσκιυ τοῦ
Περεγιασλάβλ, Ἰωνά. Ἔγινε μοναχὸς στὴ μονὴ τοῦ Ὁσίου Πανφουτίου
(Μπορόβσκι) καὶ τὴν πνευματική του ζωὴ καθοδήγησε ὁ Ἅγιος Λεύκιος τοῦ
Βολοκολὰμκ ποὺ τιμᾶται τὴν ἴδια ἡμέρα (7 Ἀπριλίου).
Ὅταν
ὁ Ὅσιος Δανιὴλ ἐπέστρεψε στὴν γενέτειρά του, ἀφιέρωσε τὸν ἑαυτό του
στοὺς φτωχοὺς καὶ τὸν ἐνταφιασμὸ τῶν ἀστέγων. Στὴ συνέχεια ἵδρυσε μονὴ
κοντὰ στὸ κοιμητήριο τῆς πόλεως καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1540. Ἡ
Ἐκκλησία τιμᾷ, ἐπίσης, τὴν μνήμη του στὶς 28 Ἰουλίου καὶ στὶς 30
Δεκεμβρίου.
Ὁ Ὅσιος Γεράσιμος ὁ Βυζάντιος
Ὁ
Ὅσιος Γεράσιμος, ὁ διδάσκαλος, καταγόταν ἀπὸ εὐσεβὲς γένος. Γεννήθηκε
στὴν Κωνσταντινούπολη, στὰ λεγόμενα Ὑψωμάθεια, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς.
Συναναστράφηκε στὴν πατρίδα του μὲ σοφοὺς ἄνδρες, ᾖλθε στὴν Πάτμο, ὅπου
μαθήτευσε κοντὰ στὸν πιὸ σοφὸ δάσκαλο τοῦ Γένους, τὸν Ὅσιο Μακάριο τὸν
Καλογερά, στὴν περιώνυμη Πατμιάδα Σχολὴ καὶ ἀνέλαβε τὴν καθοδήγησή της
μετὰ τὴν ὀσιακὴ κοίμηση τοῦ Ὁσίου Μακαρίου.
Ἀφοῦ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὶς
βιοτικὲς μέριμνες, ἔγινε μοναχὸς στὴ βασιλικὴ καὶ πατριαρχικὴ Μονὴ τοῦ
Εὐαγγελιστοῦ καὶ Θεολόγου Ἰωάννου στὴν Πάτμο, στὴν ὁποία καὶ
χειροτονήθηκε ἱερέας. Πολιτεύθηκε
μὲ ὅσιο καὶ καλὸ τρόπο, ὑπῆρξε ἄριστος παιδαγωγὸς τῶν νέων καὶ φώτισε
τοὺς πάντες. Ἀφοῦ ἀρρώστησε ἀπὸ λιθίαση, ἀναχώρησε γιὰ τὴ Σμύρνη πρὸς
θεραπεία τῆς ἀρρώστιας του. Ἐπειδὴ δὲν πέτυχε τὸν σκοπό του, πῆγε στὴν
Κρήτη, ὅπου κοιμήθηκε ὀσιακῶς τὸ ἔτος 1770 καὶ τάφηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ
τῆς Παναγίας Τριάδος, τὴν ἐπονομαζόμενη τῶν Τζαγκαρόλων.
Μόλις ἔμαθαν
οἱ μοναχοὶ στὴν Πάτμο τὴν κοίμηση τοῦ Ὁσίου κατέφθασαν μὲ πλοῖο στὴν
Κρήτη, ζητώντας τὸ τίμιο λείψανό του. Ὅταν ἀρνήθηκαν οἱ Πατέρες τῆς
Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος νὰ ἀποδώσουν τὸν πολύτιμο θησαυρὸ «ὃν
ἀπέστειλεν αὐτοὶς ὁ Θεός» ἔγινε ἀγρυπνία καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ
χερουβικοῦ Ὕμνου ἐκόπη αὐτομάτως τὸ ἱερὸ δεξὶ χέρι τοῦ Ὁσίου, τὸ ὁποῖο
ἔλαβαν καὶ μετέφεραν οἱ μοναχοὶ στὴν Πάτμο, ὅπου βρίσκεται μέχρι
σήμερα, ἀναβλύζοντας τὶς δωρεὲς τῆς χάριτος σὲ ὅσους προσέρχονται σὲ
αὐτὴ μὲ πίστη.
Τὸ
χαριτόβρυτο λείψανο τοῦ Ὁσίου ποὺ φυλασσόταν κάτω ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα
τοῦ Καθολικοῦ τῆς σεβασμίας Μονῆς τῶν Τζαγκαρόλων, μαζὶ μὲ τὸ λείψανο
τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Ἀκακίου, ποὺ ἔζησε ὀσιακῶς στὴ Μονὴ καὶ
τελειώθηκε ὁ βίος του σὲ αὐτήν, παραδόθηκε στὴ φωτιὰ ἀπὸ μιαροὺς
Ἀγαρηνοὺς ποὺ ἐπέδραμαν ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τὸ ἔτος 1720 καὶ τὴν
ἔκαψαν. Χάθηκε ἔτσι ὁ σπουδαῖος αὐτὸς θησαυρὸς τῆς χάριτος. Ὁ Ὅσιος Ἀγαπητὸς ὁ Τυφλὸς
Ὁ Ὅσιος Ἀγαπητὸς ἀσκήτεψε θεοφιλῶς στὴ μονὴ Βάλαμο τῆς Φιλανδίας καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1905. Ὁ Ὅσιος Σάββας ὁ Νέος ὁ ἐν Καλύμνῳ
Ὁ
Ὅσιος Σάββας ὁ Νέος, κατὰ κόσμο Βασίλειος, γεννήθηκε τὸ ἔτος 1862 στὴν
Ἠρακλείτσα τῆς περιφέρειας Ἀβδὶμ τῆς Ἀνατολικῆς Θρᾴκης ἀπὸ πτωχοὺς καὶ
ἁπλοϊκοὺς γονεῖς, τὸν Κωνσταντῖνο καὶ τὴ Σμαραγδή.
Ὁ
Βασίλειος μεγάλωσε ἔχοντας βαθιὰ πίστη καὶ μεγάλη εὐσέβεια καὶ
προσπαθώντας νὰ μιμηθεῖ τὴν ἄσκηση τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Σὲ
ἡλικία δώδεκα ἐτῶν ὁ Βασίλειος διαπίστωνε καθημερινὰ ὅτι τὸ ἐπάγγελμα
ποὺ ἀσκοῦσε δὲν ἦταν στὰ μέτρα του καὶ ποθοῦσε μία ἄλλη ζωή.
Ἤθελε νὰ
ζήσει μόνο γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὴν ὁδὸ τῆς μοναχικῆς
πολιτείας. Ἔτσι ἔλαβε πλέον τὴν ἀμετάκλητη ἀπόφαση νὰ φύγει,
ἐγκαταλείποντας τὰ ἐγκόσμια καὶ κάνοντας πράξη τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου,
«ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεὶν ἀπαρνησάσθω ἐαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν
αὐτοῦ».
Κατευθύνεται στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὴν Ἱερὰ Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης,
ὅπου ἐπὶ δώδεκα ἔτη ζεῖ πλέον μὲ προσευχὴ καὶ αὐστηρὴ ἄσκηση. Ἔντονη
ἦταν καὶ ἡ ἐπιθυμία τοῦ Ὁσίου νὰ ἐπισκεφθεῖ τοὺς Ἁγίους Τόπους, τὴν
ὁποία πραγματοποιεῖ ἀφοῦ πρῶτα διέρχεται ἀπὸ τὴν γενέτειρά του.
Δέος
τὸν καταλαμβάνει καθὼς ἀντικρίζει τὸν Πανάγιο Τάφο. Ἐλπίζοντας πάντα
στὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, εἰσέρχεται στὴν ἱερὰ μονὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου
Χοζεβᾶ, ὅπου ἔπειτα ἀπὸ τριετῆ ἐνάρετο βίο κείρεται μοναχὸς τὸ 1890 καὶ
ἀργότερα, τὸ ἔτος 1894, ἀποστέλλεται ἀπὸ τὸν ἡγούμενο τῆς μονῆς,
Καλλίνικο, στὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης, κοντὰ στὸν ἀρχιμανδρίτη Ἄνθιμο,
γιὰ νὰ ἀσκηθεῖ στὴν ἁγιογραφία.
Τὸ 1902 χειροτονεῖται διάκονος καὶ τὸ
ἑπόμενο ἔτος πρεσβύτερος. Διακονεῖ δὲ μέχρι τὸ ἔτος 1906 ὡς ἐφημέριος
τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὅπου γνωρίζεται μὲ τὸν
ἀρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, τὸν μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν
καὶ πάσης Ἑλλάδος, ὁ ὁποῖος ἔλεγε γιὰ τὸν Ἅγιο Σάββα στὸν Καλύμνιο φίλο
του Γεράσιμο Ζερβό, πρὶν ἀκόμη ὁ Ἅγιος κοιμηθεῖ: «Νὰ ξέρεις, Γεράσιμε,
ὅτι ὁ πατὴρ Σάββας εἶναι ἅγιος ἄνθρωπος».
Τὸ
ἔτος 1907 ἐπανέρχεται στὴ μονὴ Χοζεβά, ὅπου διάγει βίο ἀσκητικὸ μὲ
τέλεια ὑποταγὴ στοὺς ἀσκητικοὺς κανόνες, ἄκρα ταπείνωση, χαμαικοιτία,
στέρηση παντὸς ὑλικοῦ ἀγαθοῦ, ἀκολουθώντας τὸ πατερικὸ «ὁ ἀκτήμων
μοναχός, ὑψιπέτης ἀετός».
Ἡ τροφή του ἦταν μία κουταλιὰ βρεγμένο σιτάρι
καὶ νερὸ ἀπὸ τὸν ποταμό. Τὸ
ἔτος 1916 ἐπιστρέφει ὁριστικὰ στὴν Ἑλλάδα, μεταβαίνει στὴ νῆσο Πάτμο,
ὅπου διαμένει δυὸ χρόνια καὶ ἱστορεῖ δυὸ εἰκόνες στὸ Καθολικὸ τῆς
μονῆς. Ἔπειτα ἔρχεται στὴν Ἀθῆνα, ὅπου πληροφορεῖται ὅτι τὸν ἀναζητεῖ ὁ
Ἅγιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως.
Μεταβαίνει στὴν Αἴγινα καὶ
διακονεῖ τὸν Ἅγιο μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του. Ἡ συγκαταβίωση μὲ
τὸν Ἅγιο Νεκτάριο συνέβαλε στὴν πνευματική του πρόοδο.
Γνώρισε τὴν
αὐστηρὴ ἄσκηση τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τὴν παροιμιώδη ταπείνωσή του, τὴν
ἁπλότητά του. Ἔζησε τὸ πρῶτο θαῦμα τοῦ Ἁγίου, ὅταν μετὰ τὴν κοίμησή του
εἶδε τὸν Ἅγιο νὰ κλίνει τὴν κεφαλή του προκειμένου νὰ τοῦ φορέσει τὸ
πετραχῆλι του καὶ νὰ ἐπανέρχεται κατόπιν στὴν θέση της.
Ἐπὶ τρεῖς
συνεχεῖς ἡμέρες οἱ ἀδελφὲς τῆς μονῆς στὴν Αἴγινα ἄκουγαν συνομιλίες ἀπὸ
τὸν τάφο τοῦ Ἁγίου, ὅταν δὲ πλησίασαν, εἶδαν ἐκεῖ τὸν Ὅσιο Σάββα νὰ
συνομιλεῖ μὲ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο.
Ὁ Ὅσιος ἔμεινε ἔγκλειστος στὸ κελί του
γιὰ σαράντα ἡμέρες. Κατὰ τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἐξῆλθε κρατώντας μία
εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τὴν ὁποία ἐνεχείρησε στὴν ἡγουμένη μὲ τὴν
ἐντολὴ νὰ τὴν τοποθετήσει στὸ προσκυνητάρι.
Ἡ ἡγουμένη ἀπάντησε ὅτι
αὐτὸ δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ γίνει, διότι ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε ἀναγνωρισθεῖ
ἐπίσημα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ μία τέτοια ἐνέργεια ἴσως νὰ ἔθετε τὴ μονὴ
σὲ διωγμό.
Τότε ὁ Ὅσιος Σάββας τῆς εἶπε ἐπιτακτικά: «Ὀφείλεις νὰ κάνεις
ὑπακοή. Νὰ πάρεις τὴν εἰκόνα, νὰ τὴν βάλεις στὸ προσκυνητάρι καὶ τὶς
βουλὲς τοῦ Θεοῦ νὰ μὴν τὶς περιεργάζεσαι».
Στὴν
Αἴγινα δὲν μπορεῖ πλέον νὰ μείνει, διότι προσέρχεται πολὺς κόσμος καὶ
αὐτὸ κουράζει τὸν φιλήσυχο Ὅσιο. Μεταβαίνει στὴν Ἀθῆνα καὶ κατόπιν στὴν
Κάλυμνο, ὅπου μετὰ ἀπὸ περιπλάνηση στὶς μονὲς καὶ τὰ ἡσυχαστήρια τοῦ
νησιοῦ, καταλήγει στὴ μονὴ τῶν Ἁγίων Πάντων.
Ἐκεῖ ἀρχίζει μία ἔντονη
πνευματικὴ ζωή. Ἁγιογραφεῖ, τελεῖ τὰ Θεία Μυστήρια καὶ τὶς Ἱερὲς
Ἀκολουθίες, ἐξομολογεῖ, διδάσκει διὰ τοῦ στόματος καὶ διὰ τοῦ
παραδείγματός του καὶ βοηθάει χῆρες, ὀρφανὰ καὶ φτωχούς.
Ἦταν ἐπιεικὴς
καὶ εὔσπλαχνος μὲ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, δὲν ἀνεχόταν ὅμως τὴν
βλασφημία καὶ τὴν κατάκριση. Πολλὲς φορὲς δάκρυζε καὶ μὲ πόθο
παρακαλοῦσε γιὰ τὴν μετάνοια τῶν πνευματικῶν του τέκνων, κατὰ δὲ τὴ
Θεία Λειτουργία εἶχε τέλεια προσήλωση στὸ συντελούμενο μυστήριο.
Ἀξιώθηκε τῆς εὐωδίας τοῦ σώματός του ἐν ζωῇ, καθὼς καὶ τὸ πέρασμά του
ἦταν εὐῶδες, εὐωδία ἡ ὁποία θὰ ἐξέλθει καὶ ἀπὸ τὸ μνῆμα του μετὰ τὴν
ἐκταφή του. Χρήματα δὲν κρατοῦσε ποτέ, ἡ ζωή του ἦταν μία συνεχὴς
κατάσταση ἁγίας ὑπακοῆς.
Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο συμπλήρωσε τὶς ἡμέρες τῆς
ἐπίγειας ζωῆς του, μὲ ἄκρα περισυλλογὴ καὶ ἱερὰ κατάνυξη, ἐνῷ λίγο
πρὶν τὸ τέλος ἡ τελευταία φράση του ἦταν «Ὁ Κύριος, ὁ Κύριος, ὁ Κύριος,
ὁ Κύριος, ὁ Κύριος, ὁ Κύριος».
Ἡ ὁμολογία αὐτὴ ἦταν ἡ βεβαίωση τῆς ἐν
Χριστῷ πορείας του. Μετὰ
ἀπὸ δέκα ἔτη, ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τῶν ἁγίων καὶ χαριτόβρυτων λειψάνων
του, στὶς 7 Ἀπριλίου 1957, προεξάρχοντος τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου
Λέρου, Καλύμνου καὶ Ἀστυπάλαιας κυροῦ Ἰσιδώρου, ἐνώπιον πλήθους λαοῦ.
Ἕνα πυκνὸ νέφος θείας εὐωδίας κάλυψε ὁλόκληρη τὴν περιοχὴ καὶ τὸ νέο
γιὰ τὸ θεϊκὸ σημεῖο ἔκανε ἀμέσως τὸ γῦρο τοῦ νησιοῦ.
Τὸ ἱερὸ λείψανο
τοῦ Ὁσίου μεταφέρθηκε σὲ λάρνακα, στὸ παρεκκλῆσι τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ
Ἠγιασμένου.
Ἡ ἐπίσημη ἁγιοποίηση τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἠμῶν Σάββα τοῦ Νέου ἔγινε διὰ Πατριαρχικῆς Συνοδικῆς Πράξεως τῆς 19ης Φεβρουαρίου 1992.
Πληροφορίες ἀπό Saint.gr καί Μέγα Συναξαριστή (synaxarion.gr)
anavaseis.blogspot.gr
http://www.hristospanagia.gr/?p=7686#more-7686
Ητρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται «Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης».
Μετά από τη μεγάλη Δοξολογία στον όρθρο, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια
σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη
εβδομάδα, οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του
Σταυρού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί
στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια
του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς.
Βρισκόμαστε στη μέση της
Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική
προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται
αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε
ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε
αυτή τη κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό το σημείο,
αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του
Πάσχα γίνεται πιο έντονη.
Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση
του εαυτού μας, είναι η εμπειρία – περιορισμένη βέβαια – που
αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό
ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: «όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας
απαρνηθεί τον εαυτό του ας σηκώσει το σταυρό του, και έτσι ας με
ακολουθεί» (Μαρκ.8,34).
Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας
και ν’ ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος
σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει
νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους. Αυτό μας εξηγεί το συναξάρι της
Κυριακής:
Στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο
τρόπο, και μείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την
πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι’ αυτό υψώνεται ο τίμιος και
ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας. Μας θυμίζει τα πάθη
του Κυρίου και μας παρηγορεί.. Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο
και μακρινό δρόμο που, κατάκοποι, κάθονται για λίγο να αναπαυθούν.
Με
το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πίκρα που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας
ενισχύει στη πορεία μας στην έρημο εωσότου φθάσουμε στην πνευματική
Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του.. Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλο Ζωής και
είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύτηκε στον Παράδεισο, γι’ αυτό και οι θείοι
Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσο της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει
του Αδάμ την ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή, να μας θυμίζει ακόμα
ότι με τη συμμετοχή μας στο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πια αλλά
ζωογονούμαστε».Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’.
Σῶσον Κύριε τὸν
λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι, κατὰ
βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸν σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ σου
πολίτευμα.
Ὁ Ἅγιος Καλλιόπιος ὁ Μάρτυρας
Ἅγιος Μάρτυς Καλλιόπιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Πέργη τῆς Παμφυλίας καὶ
ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ (286-305 μ.Χ.). Σὲ πολὺ
μικρὴ ἡλικία ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα καὶ ἡ ἐνάρετη μητέρα του
Θεόκλεια τὸν ἀνέθρεψε καὶ τὸν γαλούχησε μὲ τὰ νάματα τῆς Χριστιανικῆς
πίστεως.
Ἔτσι κατὰ τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν ὁ νεαρὸς Καλλιόπιος ὄχι μόνο
δὲν φοβήθηκε, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἐμψύχωνε καὶ παρηγοροῦσε τοὺς
ὀλιγόψυχους.
Ἐνῷ ὁ διωγμὸς εἶχε κηρυχθεῖ, ὁ Ἅγιος ἀναχώρησε γιὰ τὴν
Πομπηϊούπολη, ὅπου αὐτοβούλως παρουσιάσθηκε στὸν ἔπαρχο Μάξιμο, τὸν
ὁποῖο ἔλεγξε γιὰ τὰ ἐγκλήματά του κατὰ τῶν Χριστιανῶν.
Ὀργισμένος ὁ
ἔπαρχος διέταξε νὰ τὸν συλλάβουν, νὰ τὸν βασανίσουν καὶ νὰ τὸν κλείσουν
στὴ φυλακή. Μαζί του εἰσῆλθε στὴ φυλακὴ καὶ ἡ μητέρα του, ἡ ὁποία
σπόγγιζε τὸ αἷμα τοῦ υἱοῦ της. Γιατί ἀφοῦ ἔδωσε ὅλο τὸν πλοῦτο της
στοὺς πτωχούς, ἀκολούθησε τὸ παιδί της στὴν πορεία πρὸς τὸ μαρτύριο.
Ἀφοῦ ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακὴ τὸν Ἅγιο, τὸν καταδίκασαν σὲ σταυρικὸ
θάνατο. Ἔτσι ἔγινε κοινωνὸς μὲ τὸν Χριστὸ ὄχι μόνο στὸ Πάθος ἀλλὰ καὶ
στὴν ἡμέρα ἀκόμη. Γιατί ἦταν Μεγάλη Παρασκευὴ ὅταν σταυρώθηκε.
Ἡ μητέρα
του ἔδωσε στοὺς δήμιους πέντε χρυσὰ νομίσματα καὶ τοὺς παρακάλεσε νὰ
μὴν σταυρώσουν τὸν υἱό της ὅμοια μὲ τὸν Χριστό, ἀλλὰ μὲ τὸ κεφάλι πρὸς
τὰ κάτω. Καὶ ἀφοῦ σταυρώθηκε τὴν Τρίτη ὥρα τῆς Παρασκευῆς, παρέδωσε τὸ
πνεῦμα. Ἡ δὲ μητέρα του, ἀφοῦ ἔπεσε ἐπάνω στὸν ἐσταυρωμένο υἱό της,
παρέδωσε τὴν ψυχή της.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἐκβλαστήσας
ὡς ρόδον Μάρτυς ἀμάραντον,
ἀθλητικῶς κατευφραίνεις τὴν Ἐκκλησίαν
Χριστοῦ,
τὴ εὐπνοία τῶν λαμπρῶν κατορθωμάτων σου,
οὐ γὰρ παθῶν
ζωοποιῶν,
ἀνεδείχθης κοινωνός,
νομίμως ἀνδραγαθήσας,
ὦ Καλλιόπιε μάκαρ,
ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Σωτῆρος ἠμῶν. Οἱ Ἅγιοι Ἐπιφάνιος ὁ Ἱερομάρτυρας, Ρουφίνος καὶ Δονάτος οἱ Μάρτυρες καὶ οἱ σὺν αὐτοὶς Μαρτυρήσαντες
Ὁ
Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἐπιφάνιος, ὁ ὁποῖος ἦταν Ἐπίσκοπος καὶ οἱ Ἅγιοι
Μάρτυρες Ρουφίνος ὁ διάκονος καὶ Δονάτος, μαρτύρησαν μαζὶ μὲ ἄλλους
Χριστιανοὺς στὴν Ἀφρική. Οἱ Ἅγιοι Ρουφίνος ὁ Ἱερομάρτυρας καὶ Ἀκυλίνη ἡ Μάρτυρας καὶ οἱ σὺν αὐτοὶς διακόσιοι Μάρτυρες
Ἅγιος Μάρτυς Ρουφίνος, ὁ διάκονος καὶ ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀκυλίνα μαρτύρησαν
μαζὶ μὲ ἄλλους διακόσιους Χριστιανοὺς στὴ Σινώπη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ
αὐτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.).
Ὄντας
ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ὁ Ἅγιος Ρουφίνος διάκονος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ,
δίδασκε πολλοὺς στὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ συνελήφθη καὶ κλείσθηκε
στὴ φυλακή.
Ἡ Χριστιανὴ Ἀκυλίνα, ἐπειδὴ τὸν ἐπισκέφθηκε, συνελήφθη καὶ
ἡ ἴδια. Καὶ οἱ δυό, ἀφοῦ παρουσιάσθηκαν στὸν ἄρχοντα, ὁμολόγησαν τὴν
πίστη τους στὸν Χριστὸ καὶ βασανίσθηκαν σκληρά.
Ὅμως, μὲ τὴ Χάρη τοῦ
Θεοῦ θαυματούργησαν καὶ προετοίμασαν τοὺς παρευρισκόμενους διακόσιους
στρατιῶτες νὰ πιστέψουν στὸν Χριστό.
Ὁ ἄρχοντας ὀργισμένος διέταξε νὰ
θανατωθοῦν ὅλοι μὲ μαχαῖρι. Καὶ ἀφοῦ τοὺς ἔδεσαν οἱ δήμιοι, τοὺς
ὁδήγησαν στὸν τόπο τῆς ἀθλήσεως καὶ τοὺς ἀποκεφάλισαν ὅλους.
Ἔτσι οἱ
Ἅγιοι αὐτοὶ Μάρτυρες ἔλαβαν ἀπὸ τὸν δωρεοδότη Κύριο τὸ στέφανο τῆς
δόξας καὶ τοῦ μαρτυρίου. Σύμφωνα μὲ τὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα οἱ Ἅγιοι παρακολούθησαν τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Χριστοφόρου. Ἡ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Σημειοφόρος Ἐπίσκοπος Μυτιλήνης
Ἅγιος Γεώργιος, Ἐπίσκοπος Μυτιλήνης, ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῆς
εἰκονομαχίας. Ἀγωνίσθηκε σθεναρὰ κατὰ τῶν δυσσεβῶν εἰκονομάχων καὶ
ἐξορίσθηκε σὲ κάποιο νησὶ τῆς Προποντίδος, ὅπου καὶ πέθανε ἀπὸ τὶς
κακουχίες τὸ ἔτος 821 μ.Χ. σὲ ἡλικία σαράντα πέντε ἐτῶν.
Τὸ τίμιο
λείψανό του παρέμεινε ἐνταφιασμένο ἐπὶ εἴκοσι χρόνια στὸν τόπο τῆς
ἐξορίας.
Ἐπὶ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μεθοδίου (842-847 μ.Χ.),
μετὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ πολλῶν ἱερῶν
λειψάνων Ἁγίων ποὺ πέθαναν στὴν ἐξορία, ὅπως τοῦ Θεοφύλακτου
Νικομηδείας, τοῦ Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου καὶ τοῦ Νικηφόρου
Κωνσταντινουπόλεως.
Τότε,
καὶ συγκεκριμένα κατὰ τὰ ἔτη 846-847 μ.Χ., ἀνεκομίσθηκε στὴ Μυτιλήνη
μὲ πολλὲς τιμὲς καὶ τὸ τίμιο σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
Νὰ πῶς
περιγράφεται στὸ Βίο του τὸ γεγονὸς αὐτό: «Πάντες οἱ τῆς νήσου
Μυτιλήνης οἰκήτορες, ἅμα πρεσβυτέροις καὶ παντὶ τῷ κλήρῳ παρεγένοντο
ἔνθα κατέκειτο τὸ σῶμα τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν καὶ ὁμολογητοὺ Γεωργίου,
καὶ δι’ ὅλης τῆς νυκτὸς ἀγρυπνήσαντες, τὴ ἐπιούση ἡμέρα λαβόντες τὸ
σῶμα μετὰ ψαλμῶν καὶ ὕμνων ἀπεκόμισαν αὐτὸ εἰς τὴν ἰδὶαν νῆσον καὶ
κατέθεικαν αὐτὸ μετὰ καὶ τῶν λοιπῶν πατέρων, δόξαν ἀναπέμποντες τῷ
Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι».
Εὐλαβὴς
παράδοση, ποὺ διασώθηκε μέχρι τὶς ἡμέρες μας, θεωρεῖ ὡς τόπο ταφῇς τοῦ
Ἁγίου τὴ θέση «Τρία Κυπαρίσσια» (Σαρὴ Μπαμπά), κοντὰ στὸ παρεκκλῆσι
τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Κατὰ τὸν 18ο αἰῶνα μ.Χ. ἐσώζετο καὶ
τιμόταν στὴ Μυτιλήνη ἡ χεῖρα τοῦ Ἁγίου. Αὐτὴ πιθανῶς εἶναι ἡ δεξιὰ
χεῖρα ποὺ σῴζεται σήμερα στὸ Σκαλοχώρι καὶ φέρει ἐπιγραφὴ «Ἅγιος
Γιόργις» καὶ κοινῶς θεωρεῖται ὡς χεῖρα τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος
Γεωργίου.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείου
Πνεύματος, καρποφορήσας,
ὡς θεόφυτος λειμὼν τὴν χάριν,
Ἱεράρχα τῶν
ἀρρήτων Γεώργιε,
τᾶς τῶν ψυχῶν ἐγεώργησας αὔλακας,
ὡς ἐπιπνοίας ἄθλου
γεώργιον.
Πάτερ Ὅσιε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε,
δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα
ἔλεος.
Ὁ Ὅσιος Λεύκιος ἐκ Ρωσίας
Ὁ
Ὅσιος Λεύκιος ἦταν ἱδρυτὴς καὶ ἡγούμενος τῆς μονῆς Κοιμήσεως τῆς
Θεοτόκου Βολοκολὰμκ τῆς Ρωσίας, κοντὰ στὸν ποταμὸ Ρούζα. Κοιμήθηκε
ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1492.
Ὁ Ὅσιος Δανιὴλ τοῦ Περεγιασλάβλ
Ὁ
Ὅσιος Δανιήλ, κατὰ κόσμον Δημήτριος, γεννήθηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν
1459-1460 στὸ Περεγιασλάβλ – Ζελέσκιυ τῆς Ρωσίας ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ
φιλόθεους γονεῖς, τὸν Κωνσταντῖνο καὶ τὴν Θεοδοσία, ἡ ὁποία ἀργότερα
ἔγινε μοναχὴ μὲ τὸ ὄνομα Θέκλα.
Ἀπὸ μικρὴ ἡλικία διδάχθηκε τὰ τῆς
μοναχικῆς πολιτείας κοντὰ στὸν ἡγούμενο τῆς μονῆς Νικίτσκιυ τοῦ
Περεγιασλάβλ, Ἰωνά. Ἔγινε μοναχὸς στὴ μονὴ τοῦ Ὁσίου Πανφουτίου
(Μπορόβσκι) καὶ τὴν πνευματική του ζωὴ καθοδήγησε ὁ Ἅγιος Λεύκιος τοῦ
Βολοκολὰμκ ποὺ τιμᾶται τὴν ἴδια ἡμέρα (7 Ἀπριλίου).
Ὅταν
ὁ Ὅσιος Δανιὴλ ἐπέστρεψε στὴν γενέτειρά του, ἀφιέρωσε τὸν ἑαυτό του
στοὺς φτωχοὺς καὶ τὸν ἐνταφιασμὸ τῶν ἀστέγων. Στὴ συνέχεια ἵδρυσε μονὴ
κοντὰ στὸ κοιμητήριο τῆς πόλεως καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1540. Ἡ
Ἐκκλησία τιμᾷ, ἐπίσης, τὴν μνήμη του στὶς 28 Ἰουλίου καὶ στὶς 30
Δεκεμβρίου.
Ὁ Ὅσιος Γεράσιμος ὁ Βυζάντιος
Ὁ
Ὅσιος Γεράσιμος, ὁ διδάσκαλος, καταγόταν ἀπὸ εὐσεβὲς γένος. Γεννήθηκε
στὴν Κωνσταντινούπολη, στὰ λεγόμενα Ὑψωμάθεια, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς.
Συναναστράφηκε στὴν πατρίδα του μὲ σοφοὺς ἄνδρες, ᾖλθε στὴν Πάτμο, ὅπου
μαθήτευσε κοντὰ στὸν πιὸ σοφὸ δάσκαλο τοῦ Γένους, τὸν Ὅσιο Μακάριο τὸν
Καλογερά, στὴν περιώνυμη Πατμιάδα Σχολὴ καὶ ἀνέλαβε τὴν καθοδήγησή της
μετὰ τὴν ὀσιακὴ κοίμηση τοῦ Ὁσίου Μακαρίου.
Ἀφοῦ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὶς
βιοτικὲς μέριμνες, ἔγινε μοναχὸς στὴ βασιλικὴ καὶ πατριαρχικὴ Μονὴ τοῦ
Εὐαγγελιστοῦ καὶ Θεολόγου Ἰωάννου στὴν Πάτμο, στὴν ὁποία καὶ
χειροτονήθηκε ἱερέας. Πολιτεύθηκε
μὲ ὅσιο καὶ καλὸ τρόπο, ὑπῆρξε ἄριστος παιδαγωγὸς τῶν νέων καὶ φώτισε
τοὺς πάντες. Ἀφοῦ ἀρρώστησε ἀπὸ λιθίαση, ἀναχώρησε γιὰ τὴ Σμύρνη πρὸς
θεραπεία τῆς ἀρρώστιας του. Ἐπειδὴ δὲν πέτυχε τὸν σκοπό του, πῆγε στὴν
Κρήτη, ὅπου κοιμήθηκε ὀσιακῶς τὸ ἔτος 1770 καὶ τάφηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ
τῆς Παναγίας Τριάδος, τὴν ἐπονομαζόμενη τῶν Τζαγκαρόλων.
Μόλις ἔμαθαν
οἱ μοναχοὶ στὴν Πάτμο τὴν κοίμηση τοῦ Ὁσίου κατέφθασαν μὲ πλοῖο στὴν
Κρήτη, ζητώντας τὸ τίμιο λείψανό του. Ὅταν ἀρνήθηκαν οἱ Πατέρες τῆς
Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος νὰ ἀποδώσουν τὸν πολύτιμο θησαυρὸ «ὃν
ἀπέστειλεν αὐτοὶς ὁ Θεός» ἔγινε ἀγρυπνία καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ
χερουβικοῦ Ὕμνου ἐκόπη αὐτομάτως τὸ ἱερὸ δεξὶ χέρι τοῦ Ὁσίου, τὸ ὁποῖο
ἔλαβαν καὶ μετέφεραν οἱ μοναχοὶ στὴν Πάτμο, ὅπου βρίσκεται μέχρι
σήμερα, ἀναβλύζοντας τὶς δωρεὲς τῆς χάριτος σὲ ὅσους προσέρχονται σὲ
αὐτὴ μὲ πίστη.
Τὸ
χαριτόβρυτο λείψανο τοῦ Ὁσίου ποὺ φυλασσόταν κάτω ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα
τοῦ Καθολικοῦ τῆς σεβασμίας Μονῆς τῶν Τζαγκαρόλων, μαζὶ μὲ τὸ λείψανο
τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Ἀκακίου, ποὺ ἔζησε ὀσιακῶς στὴ Μονὴ καὶ
τελειώθηκε ὁ βίος του σὲ αὐτήν, παραδόθηκε στὴ φωτιὰ ἀπὸ μιαροὺς
Ἀγαρηνοὺς ποὺ ἐπέδραμαν ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τὸ ἔτος 1720 καὶ τὴν
ἔκαψαν. Χάθηκε ἔτσι ὁ σπουδαῖος αὐτὸς θησαυρὸς τῆς χάριτος. Ὁ Ὅσιος Ἀγαπητὸς ὁ Τυφλὸς
Ὁ Ὅσιος Ἀγαπητὸς ἀσκήτεψε θεοφιλῶς στὴ μονὴ Βάλαμο τῆς Φιλανδίας καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1905. Ὁ Ὅσιος Σάββας ὁ Νέος ὁ ἐν Καλύμνῳ
Ὁ
Ὅσιος Σάββας ὁ Νέος, κατὰ κόσμο Βασίλειος, γεννήθηκε τὸ ἔτος 1862 στὴν
Ἠρακλείτσα τῆς περιφέρειας Ἀβδὶμ τῆς Ἀνατολικῆς Θρᾴκης ἀπὸ πτωχοὺς καὶ
ἁπλοϊκοὺς γονεῖς, τὸν Κωνσταντῖνο καὶ τὴ Σμαραγδή.
Ὁ
Βασίλειος μεγάλωσε ἔχοντας βαθιὰ πίστη καὶ μεγάλη εὐσέβεια καὶ
προσπαθώντας νὰ μιμηθεῖ τὴν ἄσκηση τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Σὲ
ἡλικία δώδεκα ἐτῶν ὁ Βασίλειος διαπίστωνε καθημερινὰ ὅτι τὸ ἐπάγγελμα
ποὺ ἀσκοῦσε δὲν ἦταν στὰ μέτρα του καὶ ποθοῦσε μία ἄλλη ζωή.
Ἤθελε νὰ
ζήσει μόνο γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὴν ὁδὸ τῆς μοναχικῆς
πολιτείας. Ἔτσι ἔλαβε πλέον τὴν ἀμετάκλητη ἀπόφαση νὰ φύγει,
ἐγκαταλείποντας τὰ ἐγκόσμια καὶ κάνοντας πράξη τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου,
«ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεὶν ἀπαρνησάσθω ἐαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν
αὐτοῦ».
Κατευθύνεται στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὴν Ἱερὰ Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης,
ὅπου ἐπὶ δώδεκα ἔτη ζεῖ πλέον μὲ προσευχὴ καὶ αὐστηρὴ ἄσκηση. Ἔντονη
ἦταν καὶ ἡ ἐπιθυμία τοῦ Ὁσίου νὰ ἐπισκεφθεῖ τοὺς Ἁγίους Τόπους, τὴν
ὁποία πραγματοποιεῖ ἀφοῦ πρῶτα διέρχεται ἀπὸ τὴν γενέτειρά του.
Δέος
τὸν καταλαμβάνει καθὼς ἀντικρίζει τὸν Πανάγιο Τάφο. Ἐλπίζοντας πάντα
στὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, εἰσέρχεται στὴν ἱερὰ μονὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου
Χοζεβᾶ, ὅπου ἔπειτα ἀπὸ τριετῆ ἐνάρετο βίο κείρεται μοναχὸς τὸ 1890 καὶ
ἀργότερα, τὸ ἔτος 1894, ἀποστέλλεται ἀπὸ τὸν ἡγούμενο τῆς μονῆς,
Καλλίνικο, στὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης, κοντὰ στὸν ἀρχιμανδρίτη Ἄνθιμο,
γιὰ νὰ ἀσκηθεῖ στὴν ἁγιογραφία.
Τὸ 1902 χειροτονεῖται διάκονος καὶ τὸ
ἑπόμενο ἔτος πρεσβύτερος. Διακονεῖ δὲ μέχρι τὸ ἔτος 1906 ὡς ἐφημέριος
τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὅπου γνωρίζεται μὲ τὸν
ἀρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, τὸν μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν
καὶ πάσης Ἑλλάδος, ὁ ὁποῖος ἔλεγε γιὰ τὸν Ἅγιο Σάββα στὸν Καλύμνιο φίλο
του Γεράσιμο Ζερβό, πρὶν ἀκόμη ὁ Ἅγιος κοιμηθεῖ: «Νὰ ξέρεις, Γεράσιμε,
ὅτι ὁ πατὴρ Σάββας εἶναι ἅγιος ἄνθρωπος».
Τὸ
ἔτος 1907 ἐπανέρχεται στὴ μονὴ Χοζεβά, ὅπου διάγει βίο ἀσκητικὸ μὲ
τέλεια ὑποταγὴ στοὺς ἀσκητικοὺς κανόνες, ἄκρα ταπείνωση, χαμαικοιτία,
στέρηση παντὸς ὑλικοῦ ἀγαθοῦ, ἀκολουθώντας τὸ πατερικὸ «ὁ ἀκτήμων
μοναχός, ὑψιπέτης ἀετός».
Ἡ τροφή του ἦταν μία κουταλιὰ βρεγμένο σιτάρι
καὶ νερὸ ἀπὸ τὸν ποταμό. Τὸ
ἔτος 1916 ἐπιστρέφει ὁριστικὰ στὴν Ἑλλάδα, μεταβαίνει στὴ νῆσο Πάτμο,
ὅπου διαμένει δυὸ χρόνια καὶ ἱστορεῖ δυὸ εἰκόνες στὸ Καθολικὸ τῆς
μονῆς. Ἔπειτα ἔρχεται στὴν Ἀθῆνα, ὅπου πληροφορεῖται ὅτι τὸν ἀναζητεῖ ὁ
Ἅγιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως.
Μεταβαίνει στὴν Αἴγινα καὶ
διακονεῖ τὸν Ἅγιο μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του. Ἡ συγκαταβίωση μὲ
τὸν Ἅγιο Νεκτάριο συνέβαλε στὴν πνευματική του πρόοδο.
Γνώρισε τὴν
αὐστηρὴ ἄσκηση τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τὴν παροιμιώδη ταπείνωσή του, τὴν
ἁπλότητά του. Ἔζησε τὸ πρῶτο θαῦμα τοῦ Ἁγίου, ὅταν μετὰ τὴν κοίμησή του
εἶδε τὸν Ἅγιο νὰ κλίνει τὴν κεφαλή του προκειμένου νὰ τοῦ φορέσει τὸ
πετραχῆλι του καὶ νὰ ἐπανέρχεται κατόπιν στὴν θέση της.
Ἐπὶ τρεῖς
συνεχεῖς ἡμέρες οἱ ἀδελφὲς τῆς μονῆς στὴν Αἴγινα ἄκουγαν συνομιλίες ἀπὸ
τὸν τάφο τοῦ Ἁγίου, ὅταν δὲ πλησίασαν, εἶδαν ἐκεῖ τὸν Ὅσιο Σάββα νὰ
συνομιλεῖ μὲ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο.
Ὁ Ὅσιος ἔμεινε ἔγκλειστος στὸ κελί του
γιὰ σαράντα ἡμέρες. Κατὰ τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἐξῆλθε κρατώντας μία
εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τὴν ὁποία ἐνεχείρησε στὴν ἡγουμένη μὲ τὴν
ἐντολὴ νὰ τὴν τοποθετήσει στὸ προσκυνητάρι.
Ἡ ἡγουμένη ἀπάντησε ὅτι
αὐτὸ δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ γίνει, διότι ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε ἀναγνωρισθεῖ
ἐπίσημα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ μία τέτοια ἐνέργεια ἴσως νὰ ἔθετε τὴ μονὴ
σὲ διωγμό.
Τότε ὁ Ὅσιος Σάββας τῆς εἶπε ἐπιτακτικά: «Ὀφείλεις νὰ κάνεις
ὑπακοή. Νὰ πάρεις τὴν εἰκόνα, νὰ τὴν βάλεις στὸ προσκυνητάρι καὶ τὶς
βουλὲς τοῦ Θεοῦ νὰ μὴν τὶς περιεργάζεσαι».
Στὴν
Αἴγινα δὲν μπορεῖ πλέον νὰ μείνει, διότι προσέρχεται πολὺς κόσμος καὶ
αὐτὸ κουράζει τὸν φιλήσυχο Ὅσιο. Μεταβαίνει στὴν Ἀθῆνα καὶ κατόπιν στὴν
Κάλυμνο, ὅπου μετὰ ἀπὸ περιπλάνηση στὶς μονὲς καὶ τὰ ἡσυχαστήρια τοῦ
νησιοῦ, καταλήγει στὴ μονὴ τῶν Ἁγίων Πάντων.
Ἐκεῖ ἀρχίζει μία ἔντονη
πνευματικὴ ζωή. Ἁγιογραφεῖ, τελεῖ τὰ Θεία Μυστήρια καὶ τὶς Ἱερὲς
Ἀκολουθίες, ἐξομολογεῖ, διδάσκει διὰ τοῦ στόματος καὶ διὰ τοῦ
παραδείγματός του καὶ βοηθάει χῆρες, ὀρφανὰ καὶ φτωχούς.
Ἦταν ἐπιεικὴς
καὶ εὔσπλαχνος μὲ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, δὲν ἀνεχόταν ὅμως τὴν
βλασφημία καὶ τὴν κατάκριση. Πολλὲς φορὲς δάκρυζε καὶ μὲ πόθο
παρακαλοῦσε γιὰ τὴν μετάνοια τῶν πνευματικῶν του τέκνων, κατὰ δὲ τὴ
Θεία Λειτουργία εἶχε τέλεια προσήλωση στὸ συντελούμενο μυστήριο.
Ἀξιώθηκε τῆς εὐωδίας τοῦ σώματός του ἐν ζωῇ, καθὼς καὶ τὸ πέρασμά του
ἦταν εὐῶδες, εὐωδία ἡ ὁποία θὰ ἐξέλθει καὶ ἀπὸ τὸ μνῆμα του μετὰ τὴν
ἐκταφή του. Χρήματα δὲν κρατοῦσε ποτέ, ἡ ζωή του ἦταν μία συνεχὴς
κατάσταση ἁγίας ὑπακοῆς.
Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο συμπλήρωσε τὶς ἡμέρες τῆς
ἐπίγειας ζωῆς του, μὲ ἄκρα περισυλλογὴ καὶ ἱερὰ κατάνυξη, ἐνῷ λίγο
πρὶν τὸ τέλος ἡ τελευταία φράση του ἦταν «Ὁ Κύριος, ὁ Κύριος, ὁ Κύριος,
ὁ Κύριος, ὁ Κύριος, ὁ Κύριος».
Ἡ ὁμολογία αὐτὴ ἦταν ἡ βεβαίωση τῆς ἐν
Χριστῷ πορείας του. Μετὰ
ἀπὸ δέκα ἔτη, ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τῶν ἁγίων καὶ χαριτόβρυτων λειψάνων
του, στὶς 7 Ἀπριλίου 1957, προεξάρχοντος τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου
Λέρου, Καλύμνου καὶ Ἀστυπάλαιας κυροῦ Ἰσιδώρου, ἐνώπιον πλήθους λαοῦ.
Ἕνα πυκνὸ νέφος θείας εὐωδίας κάλυψε ὁλόκληρη τὴν περιοχὴ καὶ τὸ νέο
γιὰ τὸ θεϊκὸ σημεῖο ἔκανε ἀμέσως τὸ γῦρο τοῦ νησιοῦ.
Τὸ ἱερὸ λείψανο
τοῦ Ὁσίου μεταφέρθηκε σὲ λάρνακα, στὸ παρεκκλῆσι τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ
Ἠγιασμένου.
Ἡ ἐπίσημη ἁγιοποίηση τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἠμῶν Σάββα τοῦ Νέου ἔγινε διὰ Πατριαρχικῆς Συνοδικῆς Πράξεως τῆς 19ης Φεβρουαρίου 1992.
Πληροφορίες ἀπό Saint.gr καί Μέγα Συναξαριστή (synaxarion.gr)
anavaseis.blogspot.gr
http://www.hristospanagia.gr/?p=7686#more-7686
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου