Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης
Ὁ
Ὅσιος Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴν Τραπεζοῦντα, προέρχονταν
ἀπὸ πολὺ εὐσεβῆ καὶ εὔπορη οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένειά του, τοῦ προσέφερε
ὅλα τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια γιὰ τὶς σπουδές του, τὶς ὁποῖες τὶς ὁλοκλήρωσε
στὴν Κωνσταντινούπολη.Ἐκεῖ τοῦ γεννήθηκε μέσα στὴν ψυχή του ἡ ἐπιθυμία νὰ γίνει μοναχὸς καὶ νὰ
φθάσει στὰ ἄκρα τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς. Γὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν λόγο, πῆγε στὸ
ὅρος Κυμινᾶς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου βρισκόταν ἕνα μοναστῆρι τοῦ ὁποίου
ἡγούμενος ἦταν ὁ Μιχαήλ, ὁ ἐπονομαζόμενος Μαλεῖνος. Ἔτσι ἀνάμεσα στοὺς
μοναχούς, συγκαταριθμήθηκε καὶ ὁ Ἀθανάσιος. Στὸ λίγο χρονικὸ διάστημα ποὺ ἦταν στὸ Μοναστῆρι, διακρίθηκε γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ γιὰ τὴν ἀσκητική του ζωή.
Ἐπειδὴ ὅμως ἔφθασε σὲ ὕψιστα σημεῖα ἀρετῆς καὶ τὸν τιμοῦσαν ὅλοι,
ἀποφάσισε νὰ φύγει καὶ πῆγε στὸν Ἄθωνα κοντὰ σὲ ἕνα γέρο ἀσκητὴ
ὑπακούοντας σὲ αὐτὸν μὲ μεγάλη ταπεινοφροσύνη.
Ἐν συνεχείᾳ μετὰ ἀπὸ Θεία ἀποκάλυψη, ἔφυγε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πῆγε στὰ
ἐνδότερά του Ἁγίου Ὄρους.
Ἐκεῖ μετὰ ἀπὸ πολλὲς παρακλήσεις τοῦ
αὐτοκράτορα Νικηφόρου Φωκᾶ, μὲ τὸν ὁποῖο γνωρίζονταν, ἔχτισε ἕναν ναὸ
πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας.
Ἐπίσης ἔφτιαξε πολλὰ κελιὰ γιὰ τοὺς μοναχούς. Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ πολλοὺς
κόπους καὶ θυσίες, δημιούργησε τὴν ἱερὰ Μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας, ἡ
ὁποία εἶναι ἡ ἀρχαιότερη μονὴ στὸ Ὄρος καὶ τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ὁσίου
Ἀθανασίου.Στὴν συνέχεια ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον καὶ μάλιστα κατὰ τρόπο μαρτυρικό.
Συγκεκριμένα ὑπῆρχε ἀνάγκη νὰ μετασκευαστεῖ ἡ ὀροφὴ τοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς.
Ὁ Ὅσιος, ἂν καὶ σὲ μεγάλη ἡλικία, ἀνέβηκε καὶ αὐτὸς μαζὶ μὲ ἄλλους
ἀδελφούς της μονῆς γιὰ νὰ κάνουν τὸ ἔργο. Ἡ ὀροφὴ ὅμως κατέρρευσε καὶ
καταπλάκωσε τὸν Ὅσιο μαζὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους ἀδελφούς.Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Τὴν ἐν σαρκὶ ζωήν σου κατεπλάγησαν, Ἀγγέλων τάγματα, πῶς μετὰ σώματος,
πρὸς ἀοράτους συμπλοκάς, ἐχώρησας ἀοίδιμε, καὶ κατετραυμάτισας τῶν
δαιμόνων τὰς φάλαγγας· ὅθεν Ἀθανάσιε, ὁ Χριστός σε ἠμείψατο πλουσίαις
δωρεαῖς. Διὸ Πάτερ πρέσβευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὸν ὑπέρλαμπρον λύχνον τὸν ἐν Ἄθῳ ἐκλάψαντα, τῆς ἀθανασίας τῇ αἴγλῃ διὰ
βίου λαμπρότητος, τῆς πράξεως τὸν ὅρον τὸν σαφῆ, τὴν στήλην τῶν λαμπρῶν
θεωριῶν, Ἀθανάσιον ὑμνήσωμεν, τὸν κλεινόν, ἀπὸ ψυχῆς καραυγάζοντες· δόξα
τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ φωταυγοῦντι
διὰ σοῦ, τοῦ Ὄρους τὰ συστήματα.
Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Χριστοῦ τὸ ζυγόν, λαβὼν Ἀθανάσιε, καὶ σοῦ τὸν σταυρόν, ἐπ’ ὤμων
ἀράμενος, μιμητὴς πανάριστος, τῶν αὐτοῦ παθημάτων γέγονας, κοινωνός τε
τῆς δόξης αὐτοῦ, τῆς θείας μετέχων καὶ ἀλήκτου τρυφῆς.
Ἔτερον κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τὴ ὑπερμάχω.
Ὡς τῶν Ὁσίων κοινωνὸν καὶ τύπον ἄριστον
Καὶ τῶν ἐν Ἄθῳ ὁδηγὸν καὶ προεξάρχοντα
Άνυμνοῦμέν σε οἱ δοῦλοί σου, θεοφόρε.
Ἀλλ’ ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς τὸν Κύριον
Ἐκ ποικίλων συμφορῶν ἡμᾶς ἀπάλλαξον
Τοὺς βοῶντάς σοι· Χαίροις Πάτερ Ἀθανάσιε.
Μεγαλυνάριον.
Τὸν τῆς ἡσυχίας θεῖον πυρσόν, καὶ τῶν ἐν τῷ Ἄθῳ, Μοναζόντων καθηγητήν,
τὸν τὰς πανουργίας, ἐχθροῦ νενικηκότα, ὑμνήσωμεν συμφώνως, νῦν
Ἀθανάσιον.
Ὁ Ὅσιος Λαμπαδός
Ὁ Ὅσιος αὐτός, καὶ ὅταν ἀκόμα ἦταν μέσα στὸν κόσμο, ἔλαμπε ἀπὸ τὶς
χριστιανικὲς ἀρετές. Διακρινόταν γιὰ τὴ σωφροσύνη του, τὴ χρηστότητά
του, τὴ χαλιναγώγηση τῆς γλώσσας του, τὴν ὑπομονή του, τὴ μακροθυμία
του, τὴν πραότητά του, τὴ μεγάλη ἀγάπη τοῦ πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς
πάσχοντες.
Ἀργότερα ἀσκήτεψε, καὶ ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς ἀσκητὲς ἐκείνους, ποὺ μὲ τὴν ἅγια
ζωή τους καὶ τὴν ὑπόληψη τῆς ἀρετῆς τους, γίνονται ὠφελιμότατοι καὶ
στὸν κόσμο. Πολλοὶ ποὺ ἔρχονταν στὸ ἀσκητήριό του, ὁ ὅσιος τοὺς ὁδηγοῦσε
στὰ κατάλληλα πνευματικὰ βάλσαμα καὶ αὐτοὶ ἐπανεύρισκαν τὴν ἠθική τους
ὑγεία, ποὺ τὰ πάθη καὶ οἱ ἡδονὲς τῆς σάρκας εἶχαν κατασκάψει.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς βίον ἰσάγγελον, ἀπὸ παιδὸς ἐσχηκώς, λαμπάσι τῶν ἔργων σου,
λαμπαδουχίαν ἠθῶν, ἐκφαίνεις τοῖς πέρασι· σὺ γὰρ τῆς ἀπαθείας, τὴν αὐγὴν
κεκτημένος, λύεις παθῶν τὴν νύκτα, Λαμπαδὲ θεοφόρε, τοῖς πόθῳ
προσιοῦσι, Πάτερ τῇ πρεσβείᾳ σου.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς λαμπὰς ἀνέλαμψας ἐν τῇ ἀσκήσει, Λαμπαδὲ μακάριε, λαμπαδουχῶν διὰ
παντός, τοὺς ἐν αἰνέσει βοῶντάς σοι· χαίροις Ὁσίων, ἀγλάϊσμα ἔνθεον.
Μεγαλυνάριον.
Λάμπων ἐν τῷ κόσμῳ δι’ ἀρετῶν, λύεις ψυχοφθόρων, νοσημάτων τὸν
σκοτασμόν, καὶ ὡς λαμπαδοῦχος, τῆς ἄνω φωταυγείας, ὦ Λαμπαδὲ ἰθύνεις,
πρὸς βίον κρείττονα.
Ἡ εὕρεσις τῶν τιμίων Λειψάνων τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Σεργίου Ἡγουμένου Ραδονεξίας, τοῦ Θαυματουργοῦ (Ρῶσος)
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.
Μνήμη ἐγκαινίων ναοῦ Ἁγίου Ἰουλιανοῦ, πλησίον τοῦ Φόρου
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.
Ἡ Ἁγία Modwena (Ἰρλανδή)
Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτῆς τῆς Ἁγίας της ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ
ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρετανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου
Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθήναι 1985. Ὁ Ἅγιος Palladius (Σκωτσέζος)
Ὁ Ὅσιος αὐτός, καὶ ὅταν ἀκόμα ἦταν μέσα στὸν κόσμο, ἔλαμπε ἀπὸ τὶς
χριστιανικὲς ἀρετές. Διακρινόταν γιὰ τὴ σωφροσύνη του, τὴ χρηστότητά
του, τὴ χαλιναγώγηση τῆς γλώσσας του, τὴν ὑπομονή του, τὴ μακροθυμία
του, τὴν πραότητά του, τὴ μεγάλη ἀγάπη τοῦ πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς
πάσχοντες.
Ἀργότερα ἀσκήτεψε, καὶ ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς ἀσκητὲς ἐκείνους, ποὺ μὲ τὴν ἅγια
ζωή τους καὶ τὴν ὑπόληψη τῆς ἀρετῆς τους, γίνονται ὠφελιμότατοι καὶ
στὸν κόσμο. Πολλοὶ ποὺ ἔρχονταν στὸ ἀσκητήριό του, ὁ ὅσιος τοὺς ὁδηγοῦσε
στὰ κατάλληλα πνευματικὰ βάλσαμα καὶ αὐτοὶ ἐπανεύρισκαν τὴν ἠθική τους
ὑγεία, ποὺ τὰ πάθη καὶ οἱ ἡδονὲς τῆς σάρκας εἶχαν κατασκάψει.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς βίον ἰσάγγελον, ἀπὸ παιδὸς ἐσχηκώς, λαμπάσι τῶν ἔργων σου,
λαμπαδουχίαν ἠθῶν, ἐκφαίνεις τοῖς πέρασι· σὺ γὰρ τῆς ἀπαθείας, τὴν αὐγὴν
κεκτημένος, λύεις παθῶν τὴν νύκτα, Λαμπαδὲ θεοφόρε, τοῖς πόθῳ
προσιοῦσι, Πάτερ τῇ πρεσβείᾳ σου.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς λαμπὰς ἀνέλαμψας ἐν τῇ ἀσκήσει, Λαμπαδὲ μακάριε, λαμπαδουχῶν διὰ
παντός, τοὺς ἐν αἰνέσει βοῶντάς σοι· χαίροις Ὁσίων, ἀγλάϊσμα ἔνθεον.
Μεγαλυνάριον.
Λάμπων ἐν τῷ κόσμῳ δι’ ἀρετῶν, λύεις ψυχοφθόρων, νοσημάτων τὸν
σκοτασμόν, καὶ ὡς λαμπαδοῦχος, τῆς ἄνω φωταυγείας, ὦ Λαμπαδὲ ἰθύνεις,
πρὸς βίον κρείττονα.
Ὁ Ἅγιος Στέφανος Μητροπολίτης Ρηγίου τῆς Καλαβρίας καὶ Μνήμη ἐγκαινίων ναοῦ τοῦ Μάρτυρα αὐτοῦ στὴν πόλη αὐτὴ
Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στὸν Συναξαριστὴ Delehaye (Synaxaria Selecta σελ. 800, 52 καὶ 804, 37).
Τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου μάρτυρος Στεφάνου, τοῦ εἰς τὸ Ρήγιον
Καλαβρίας. Κατὰ τὸν Κώδικα 53 τῆς Μονῆς Βλατέων τὴν μνήμη τῶν ἐγκαινίων
τοῦ ναοῦ αὐτοῦ, γιόρταζαν τὴν 6η Ἰουλίου. Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς ὁ νέος Ὁσιομάρτυρας
Ἡ καταπληκτική του τόλμη, ἔκανε πολλοὺς νὰ τὸν νομίζουν γιὰ τρελό, ἀλλὰ
αὐτός, μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο κατάφερε νὰ πάρει τὸ στεφάνι τῆς αἰώνιας
δόξας.
Ὁ Ἱερομάρτυρας Κυπριανὸς γεννήθηκε ἀπὸ χριστιανοὺς γονεῖς, στὸ
χωριὸ Κλητζὸς τῶν Ἀγράφων. Ἀνατράφηκε μὲ χριστιανοπρέπεια, ἔγινε
μοναχὸς καὶ ἀξιώθηκε τοῦ χαρίσματος τῆς ἱεροσύνης. Πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος,
ὅπου διέπρεψε στὶς ἀρετὲς καὶ ἔγινε ὑπόδειγμα μεταξὺ τῶν πατέρων.
Ἡ
καρδιὰ ὅμως τοῦ Κυπριανοῦ, φλεγόταν ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ μαρτυρίου, ἔτσι
πῆγε στὴ Θεσσαλονίκη καὶ κήρυξε μὲ καταπληκτικὴ τόλμη μπροστὰ στὸν κριτὴ
τὸν Χριστό. Προέτρεψε μάλιστα καὶ τοὺς ἐντὸς τοῦ κριτηρίου, καὶ αὐτὸν
τὸν ἴδιο τὸν κριτή, νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Μωάμεθ καὶ ν’ ἀκολουθήσουν «Ἰησοῦν
Ἐσταυρωμένον». Τὸν πέρασαν γιὰ τρελὸ καὶ τὸν ἔβγαλαν μὲ τὶς κλωτσιὲς ἔξω
ἀπὸ τὸ κριτήριο.
Ἀλλὰ ὁ διακαὴς πόθος τοῦ μαρτυρίου, ἔκανε τὸν
Κυπριανὸ νὰ πάει στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ, αὐθόρμητα μπῆκε στὸ παλάτι
καὶ κήρυξε μὲ τὸ ἴδιο θάρρος τὸν Χριστὸ μπροστὰ στὸν Βεζίρη. Ὁ ἄρχοντας
μὲ διάφορες κολακεῖες προσπάθησε νὰ τὸν παρασύρει στὸν μουσουλμανισμό,
ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀπέτυχε τὸν παρέδωσε στὸν Μουφτή. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ὁ Κυπριανὸς
ὁμολόγησε τὴν ἀγάπη του στὸν Χριστὸ καὶ ἤλεγξε τὸν μουσουλμανισμό. Μὲ
χαρὰ δέχτηκε τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση.
Ἔτσι στὶς 5 Ἰουλίου 1679, ἡμέρα Σάββατο, τὸν ἀποκεφάλισαν στὸ Φανάρι.
Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου συνέγραψε ὁ Ἰωάννης Καρυοφύλλης.
Πληροφορίες ἀπό Saint.gr καί Μέγα Συναξαριστή (synaxarion.gr)
anavaseis.blogspot.gr
http://www.hristospanagia.gr/?p=11854#more-11854
ὉὍσιος Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴν Τραπεζοῦντα, προέρχονταν
ἀπὸ πολὺ εὐσεβῆ καὶ εὔπορη οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένειά του, τοῦ προσέφερε
ὅλα τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια γιὰ τὶς σπουδές του, τὶς ὁποῖες τὶς ὁλοκλήρωσε
στὴν Κωνσταντινούπολη.Ἐκεῖ τοῦ γεννήθηκε μέσα στὴν ψυχή του ἡ ἐπιθυμία νὰ γίνει μοναχὸς καὶ νὰ
φθάσει στὰ ἄκρα τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς. Γὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν λόγο, πῆγε στὸ
ὅρος Κυμινᾶς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου βρισκόταν ἕνα μοναστῆρι τοῦ ὁποίου
ἡγούμενος ἦταν ὁ Μιχαήλ, ὁ ἐπονομαζόμενος Μαλεῖνος. Ἔτσι ἀνάμεσα στοὺς
μοναχούς, συγκαταριθμήθηκε καὶ ὁ Ἀθανάσιος. Στὸ λίγο χρονικὸ διάστημα ποὺ ἦταν στὸ Μοναστῆρι, διακρίθηκε γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ γιὰ τὴν ἀσκητική του ζωή.
Ἐπειδὴ ὅμως ἔφθασε σὲ ὕψιστα σημεῖα ἀρετῆς καὶ τὸν τιμοῦσαν ὅλοι,
ἀποφάσισε νὰ φύγει καὶ πῆγε στὸν Ἄθωνα κοντὰ σὲ ἕνα γέρο ἀσκητὴ
ὑπακούοντας σὲ αὐτὸν μὲ μεγάλη ταπεινοφροσύνη.
Ἐν συνεχείᾳ μετὰ ἀπὸ Θεία ἀποκάλυψη, ἔφυγε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πῆγε στὰ
ἐνδότερά του Ἁγίου Ὄρους.
Ἐκεῖ μετὰ ἀπὸ πολλὲς παρακλήσεις τοῦ
αὐτοκράτορα Νικηφόρου Φωκᾶ, μὲ τὸν ὁποῖο γνωρίζονταν, ἔχτισε ἕναν ναὸ
πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας.
Ἐπίσης ἔφτιαξε πολλὰ κελιὰ γιὰ τοὺς μοναχούς. Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ πολλοὺς
κόπους καὶ θυσίες, δημιούργησε τὴν ἱερὰ Μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας, ἡ
ὁποία εἶναι ἡ ἀρχαιότερη μονὴ στὸ Ὄρος καὶ τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ὁσίου
Ἀθανασίου.Στὴν συνέχεια ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον καὶ μάλιστα κατὰ τρόπο μαρτυρικό.
Συγκεκριμένα ὑπῆρχε ἀνάγκη νὰ μετασκευαστεῖ ἡ ὀροφὴ τοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς.
Ὁ Ὅσιος, ἂν καὶ σὲ μεγάλη ἡλικία, ἀνέβηκε καὶ αὐτὸς μαζὶ μὲ ἄλλους
ἀδελφούς της μονῆς γιὰ νὰ κάνουν τὸ ἔργο. Ἡ ὀροφὴ ὅμως κατέρρευσε καὶ
καταπλάκωσε τὸν Ὅσιο μαζὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους ἀδελφούς.Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Τὴν ἐν σαρκὶ ζωήν σου κατεπλάγησαν, Ἀγγέλων τάγματα, πῶς μετὰ σώματος,
πρὸς ἀοράτους συμπλοκάς, ἐχώρησας ἀοίδιμε, καὶ κατετραυμάτισας τῶν
δαιμόνων τὰς φάλαγγας· ὅθεν Ἀθανάσιε, ὁ Χριστός σε ἠμείψατο πλουσίαις
δωρεαῖς. Διὸ Πάτερ πρέσβευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὸν ὑπέρλαμπρον λύχνον τὸν ἐν Ἄθῳ ἐκλάψαντα, τῆς ἀθανασίας τῇ αἴγλῃ διὰ
βίου λαμπρότητος, τῆς πράξεως τὸν ὅρον τὸν σαφῆ, τὴν στήλην τῶν λαμπρῶν
θεωριῶν, Ἀθανάσιον ὑμνήσωμεν, τὸν κλεινόν, ἀπὸ ψυχῆς καραυγάζοντες· δόξα
τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ φωταυγοῦντι
διὰ σοῦ, τοῦ Ὄρους τὰ συστήματα.
Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Χριστοῦ τὸ ζυγόν, λαβὼν Ἀθανάσιε, καὶ σοῦ τὸν σταυρόν, ἐπ’ ὤμων
ἀράμενος, μιμητὴς πανάριστος, τῶν αὐτοῦ παθημάτων γέγονας, κοινωνός τε
τῆς δόξης αὐτοῦ, τῆς θείας μετέχων καὶ ἀλήκτου τρυφῆς.
Ἔτερον κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τὴ ὑπερμάχω.
Ὡς τῶν Ὁσίων κοινωνὸν καὶ τύπον ἄριστον
Καὶ τῶν ἐν Ἄθῳ ὁδηγὸν καὶ προεξάρχοντα
Άνυμνοῦμέν σε οἱ δοῦλοί σου, θεοφόρε.
Ἀλλ’ ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς τὸν Κύριον
Ἐκ ποικίλων συμφορῶν ἡμᾶς ἀπάλλαξον
Τοὺς βοῶντάς σοι· Χαίροις Πάτερ Ἀθανάσιε.
Μεγαλυνάριον.
Τὸν τῆς ἡσυχίας θεῖον πυρσόν, καὶ τῶν ἐν τῷ Ἄθῳ, Μοναζόντων καθηγητήν,
τὸν τὰς πανουργίας, ἐχθροῦ νενικηκότα, ὑμνήσωμεν συμφώνως, νῦν
Ἀθανάσιον.
Ὁ Ὅσιος Λαμπαδός
Ὁ Ὅσιος αὐτός, καὶ ὅταν ἀκόμα ἦταν μέσα στὸν κόσμο, ἔλαμπε ἀπὸ τὶς
χριστιανικὲς ἀρετές. Διακρινόταν γιὰ τὴ σωφροσύνη του, τὴ χρηστότητά
του, τὴ χαλιναγώγηση τῆς γλώσσας του, τὴν ὑπομονή του, τὴ μακροθυμία
του, τὴν πραότητά του, τὴ μεγάλη ἀγάπη τοῦ πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς
πάσχοντες.
Ἀργότερα ἀσκήτεψε, καὶ ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς ἀσκητὲς ἐκείνους, ποὺ μὲ τὴν ἅγια
ζωή τους καὶ τὴν ὑπόληψη τῆς ἀρετῆς τους, γίνονται ὠφελιμότατοι καὶ
στὸν κόσμο. Πολλοὶ ποὺ ἔρχονταν στὸ ἀσκητήριό του, ὁ ὅσιος τοὺς ὁδηγοῦσε
στὰ κατάλληλα πνευματικὰ βάλσαμα καὶ αὐτοὶ ἐπανεύρισκαν τὴν ἠθική τους
ὑγεία, ποὺ τὰ πάθη καὶ οἱ ἡδονὲς τῆς σάρκας εἶχαν κατασκάψει.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς βίον ἰσάγγελον, ἀπὸ παιδὸς ἐσχηκώς, λαμπάσι τῶν ἔργων σου,
λαμπαδουχίαν ἠθῶν, ἐκφαίνεις τοῖς πέρασι· σὺ γὰρ τῆς ἀπαθείας, τὴν αὐγὴν
κεκτημένος, λύεις παθῶν τὴν νύκτα, Λαμπαδὲ θεοφόρε, τοῖς πόθῳ
προσιοῦσι, Πάτερ τῇ πρεσβείᾳ σου.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς λαμπὰς ἀνέλαμψας ἐν τῇ ἀσκήσει, Λαμπαδὲ μακάριε, λαμπαδουχῶν διὰ
παντός, τοὺς ἐν αἰνέσει βοῶντάς σοι· χαίροις Ὁσίων, ἀγλάϊσμα ἔνθεον.
Μεγαλυνάριον.
Λάμπων ἐν τῷ κόσμῳ δι’ ἀρετῶν, λύεις ψυχοφθόρων, νοσημάτων τὸν
σκοτασμόν, καὶ ὡς λαμπαδοῦχος, τῆς ἄνω φωταυγείας, ὦ Λαμπαδὲ ἰθύνεις,
πρὸς βίον κρείττονα.
Ἡ εὕρεσις τῶν τιμίων Λειψάνων τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Σεργίου Ἡγουμένου Ραδονεξίας, τοῦ Θαυματουργοῦ (Ρῶσος)
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.
Μνήμη ἐγκαινίων ναοῦ Ἁγίου Ἰουλιανοῦ, πλησίον τοῦ Φόρου Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.
Ἡ Ἁγία Modwena (Ἰρλανδή)
Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτῆς τῆς Ἁγίας της ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ
ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρετανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου
Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθήναι 1985. Ὁ Ἅγιος Palladius (Σκωτσέζος)
Ὁ Ὅσιος αὐτός, καὶ ὅταν ἀκόμα ἦταν μέσα στὸν κόσμο, ἔλαμπε ἀπὸ τὶς
χριστιανικὲς ἀρετές. Διακρινόταν γιὰ τὴ σωφροσύνη του, τὴ χρηστότητά
του, τὴ χαλιναγώγηση τῆς γλώσσας του, τὴν ὑπομονή του, τὴ μακροθυμία
του, τὴν πραότητά του, τὴ μεγάλη ἀγάπη τοῦ πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς
πάσχοντες.
Ἀργότερα ἀσκήτεψε, καὶ ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς ἀσκητὲς ἐκείνους, ποὺ μὲ τὴν ἅγια
ζωή τους καὶ τὴν ὑπόληψη τῆς ἀρετῆς τους, γίνονται ὠφελιμότατοι καὶ
στὸν κόσμο. Πολλοὶ ποὺ ἔρχονταν στὸ ἀσκητήριό του, ὁ ὅσιος τοὺς ὁδηγοῦσε
στὰ κατάλληλα πνευματικὰ βάλσαμα καὶ αὐτοὶ ἐπανεύρισκαν τὴν ἠθική τους
ὑγεία, ποὺ τὰ πάθη καὶ οἱ ἡδονὲς τῆς σάρκας εἶχαν κατασκάψει.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς βίον ἰσάγγελον, ἀπὸ παιδὸς ἐσχηκώς, λαμπάσι τῶν ἔργων σου,
λαμπαδουχίαν ἠθῶν, ἐκφαίνεις τοῖς πέρασι· σὺ γὰρ τῆς ἀπαθείας, τὴν αὐγὴν
κεκτημένος, λύεις παθῶν τὴν νύκτα, Λαμπαδὲ θεοφόρε, τοῖς πόθῳ
προσιοῦσι, Πάτερ τῇ πρεσβείᾳ σου.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς λαμπὰς ἀνέλαμψας ἐν τῇ ἀσκήσει, Λαμπαδὲ μακάριε, λαμπαδουχῶν διὰ
παντός, τοὺς ἐν αἰνέσει βοῶντάς σοι· χαίροις Ὁσίων, ἀγλάϊσμα ἔνθεον.
Μεγαλυνάριον.
Λάμπων ἐν τῷ κόσμῳ δι’ ἀρετῶν, λύεις ψυχοφθόρων, νοσημάτων τὸν
σκοτασμόν, καὶ ὡς λαμπαδοῦχος, τῆς ἄνω φωταυγείας, ὦ Λαμπαδὲ ἰθύνεις,
πρὸς βίον κρείττονα.
Ὁ Ἅγιος Στέφανος Μητροπολίτης Ρηγίου τῆς Καλαβρίας καὶ Μνήμη ἐγκαινίων ναοῦ τοῦ Μάρτυρα αὐτοῦ στὴν πόλη αὐτὴ
Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στὸν Συναξαριστὴ Delehaye (Synaxaria Selecta σελ. 800, 52 καὶ 804, 37).
Τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου μάρτυρος Στεφάνου, τοῦ εἰς τὸ Ρήγιον
Καλαβρίας. Κατὰ τὸν Κώδικα 53 τῆς Μονῆς Βλατέων τὴν μνήμη τῶν ἐγκαινίων
τοῦ ναοῦ αὐτοῦ, γιόρταζαν τὴν 6η Ἰουλίου. Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς ὁ νέος Ὁσιομάρτυρας
Ἡ καταπληκτική του τόλμη, ἔκανε πολλοὺς νὰ τὸν νομίζουν γιὰ τρελό, ἀλλὰ
αὐτός, μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο κατάφερε νὰ πάρει τὸ στεφάνι τῆς αἰώνιας
δόξας.
Ὁ Ἱερομάρτυρας Κυπριανὸς γεννήθηκε ἀπὸ χριστιανοὺς γονεῖς, στὸ
χωριὸ Κλητζὸς τῶν Ἀγράφων. Ἀνατράφηκε μὲ χριστιανοπρέπεια, ἔγινε
μοναχὸς καὶ ἀξιώθηκε τοῦ χαρίσματος τῆς ἱεροσύνης. Πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος,
ὅπου διέπρεψε στὶς ἀρετὲς καὶ ἔγινε ὑπόδειγμα μεταξὺ τῶν πατέρων.
Ἡ
καρδιὰ ὅμως τοῦ Κυπριανοῦ, φλεγόταν ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ μαρτυρίου, ἔτσι
πῆγε στὴ Θεσσαλονίκη καὶ κήρυξε μὲ καταπληκτικὴ τόλμη μπροστὰ στὸν κριτὴ
τὸν Χριστό. Προέτρεψε μάλιστα καὶ τοὺς ἐντὸς τοῦ κριτηρίου, καὶ αὐτὸν
τὸν ἴδιο τὸν κριτή, νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Μωάμεθ καὶ ν’ ἀκολουθήσουν «Ἰησοῦν
Ἐσταυρωμένον». Τὸν πέρασαν γιὰ τρελὸ καὶ τὸν ἔβγαλαν μὲ τὶς κλωτσιὲς ἔξω
ἀπὸ τὸ κριτήριο.
Ἀλλὰ ὁ διακαὴς πόθος τοῦ μαρτυρίου, ἔκανε τὸν
Κυπριανὸ νὰ πάει στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ, αὐθόρμητα μπῆκε στὸ παλάτι
καὶ κήρυξε μὲ τὸ ἴδιο θάρρος τὸν Χριστὸ μπροστὰ στὸν Βεζίρη. Ὁ ἄρχοντας
μὲ διάφορες κολακεῖες προσπάθησε νὰ τὸν παρασύρει στὸν μουσουλμανισμό,
ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀπέτυχε τὸν παρέδωσε στὸν Μουφτή. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ὁ Κυπριανὸς
ὁμολόγησε τὴν ἀγάπη του στὸν Χριστὸ καὶ ἤλεγξε τὸν μουσουλμανισμό. Μὲ
χαρὰ δέχτηκε τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση.
Ἔτσι στὶς 5 Ἰουλίου 1679, ἡμέρα Σάββατο, τὸν ἀποκεφάλισαν στὸ Φανάρι.
Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου συνέγραψε ὁ Ἰωάννης Καρυοφύλλης.
Πληροφορίες ἀπό Saint.gr καί Μέγα Συναξαριστή (synaxarion.gr)
anavaseis.blogspot.gr
http://www.hristospanagia.gr/?p=11854#more-11854
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου